Από μικρός ήμουνα χριστιανός ...

Όταν ήμουνα 10 μηνών με πιάνει ο πατέρας μου μαζί με το μέλλοντα νονό μου και μου κάνουν κουβέντα για τη θρησκεία. Μου εξηγούν τι είναι θρησκεία, πίστη, θεός και πόσο τυχεροί είμαστε που υπάρχει κι αυτός, γιατί αλλιώς δε θα υπήρχαμε ούτε εμείς. Κι αφού έμαθα για όλους τους θεούς και τις θρησκείες, έριξα μια ματιά και στα προσπέκτους κι αποφάσισα ότι θα 'μαι χριστιανός. Κι από τότε είμαι χριστιανός, όπως και το 95% των Ελλήνων, όπως λέει η εκκλησία.
Το άλλο 5% μάλλον θα είναι παπάδες. Γιατί δεν μπορείτε να με πείσετε ότι όλοι αυτοί οι real estate ρασοφόροι, παπάδες με off shore και λοιποί άνθρωποι του θεού, είναι άνθρωποι του θεού.
Αλλά ας αφήσουμε τους κατ' επάγγελμα πιστούς στην κατάντια τους. Αυτοί θα το βrουν απ' τον εργοδότη τους.
Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς. Όσο μεγαλώνουμε, ως άνθρωποι, αλλά και ως ανθρωπότητα, διαπιστώνουμε ότι είμαστε πιστοί σ' ένα προιόν, που αρχίζει να ξεθωριάζει. Όπως κάποτε ξεθώριασε η λατρεία του ιερού βράχου ή του Δία, έτσι ξεθωριάζει και το σημερινό σύστημα. Γι' αυτό οι παπάδες έχουν επιδοθεί στο πλιάτσικο ή αλλιώς real estate. Σου λένε "Οι καιροί είναι δύσκολοι. Αύριο μεθαύριο κλείνει η επιχείρηση. Να μην έχω κάνει την καβάτζα μου; Να μην έχω τις γνώσεις να μεταπηδήσω σ' έναν άλλο κλάδο;" Σωστοί απ' τη μεριά τους.
Εμείς όμως, που διαπιστώνουμε πόσο άκυρα είναι όλα αυτά, που ζούμε, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο, με κανόνες που σκέφτηκαν μερικοί πανούργοι τύποι, βασιζόμενοι στην ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει ότι υπάρχει κάποιος να τον προσέχει, τι κάνουμε; Διαιωνίζουμε μια κατάσταση όπου πρέπει όλα να έχουν την έγκριση της εκκλησίας; Πρέπει να είμαι χριστιανός, γιατί θα' χω πρόβλημα στο στρατό ή στις υπηρεσίες. Πρέπει να βαφτίσω το παιδί χριστιανό, γιατί; Γιατί να καθορίσω εγώ τα πιστεύω του παιδιού μου, πριν αυτό μπορέσει να πει "αγκού";
Μήπως θα είμασταν όλοι λίγο καλύτερα αν δεν κρίναμε αρνητικά τον άλλο από τη θρησκεία του, από το κόμμα του ή από την ομάδα του; Εντάξει, είναι κατάντια να είναι κάποιος Ολυμπιακός, αλλά δεν είναι και για να τον σκοτώσουμε κιόλας. Πώς θα με πείσει κάποιος ότι το να σκοτώσουν οι γάβροι το παλικάρι πέρισυ είναι χειρότερο απ 'το να σφάζεις λαούς ολόκληρους επειδή είναι μουσουλμάνοι ή επειδή είναι μαύροι ή επειδή είναι αριστερόχειρες;
Κατά τη γνώμη μου η ζωή είναι μία και μπορούμε να τη ζήσουμε χωρίς κάποιος να μας κουνάει απειλητικά το δάκτυλο και να μας υπόσχεται κρεμαστούς κήπους, γεμάτους βελανίδια και μιλκομπούκαλα. Το θέμα είναι, όταν θα φτάσεις στα τελευταία σου, να ξέρεις ότι έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, βοήθησες όσο μπορούσες, διασκέδασες όσο μπορούσες και αυτοί που μένουν θα σε θυμούνται με χαμόγελο.
Τα υπόλοιπα είναι για τους ανασφαλείς, που θεωρούν ότι για ό,τι καλό ή κακό συμβαίνει, δεν είναι υπεύθυνοι αυτοί, αλλά κάποιοι άλλοι.
Γνώμη μου. Ουγκ.