Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

IWW Industrial Workers of the World


"Η εργατική τάξη και η τάξη των εργοδοτών δεν έχουν τίποτα κοινό μεταξύ τους.Δε μπορεί να υπάρξει καμιά ειρήνη εφόσον η πείνα και η ανέχεια συνυπάρχουν ανάμεσα στα εκατομμύρια των εργαζομένων,ενώ οι λίγοι,που αποτελούν την εργοδοτική τάξη,κατέχουν όλο τον παραγόμενο πλούτο. Μεταξύ αυτών των δυο τάξεων η πάλη πρέπει να συνεχιστεί έως ότου οργανωθούν όλοι οι εργαζόμενοι του κόσμου ως τάξη και πάρουν την κατοχή των μέσων παραγωγής.καταργήσουν το συστημα μισθωτής εργασίας και ζήσουν σε αρμονία με την φύση"

Έτσι αρχίζει η ιδρυτική διακήρυξη των WOBBLIES των βιομηχανικών εργατών του κόσμου στους οποίους είναι αφιερωμένη η ταινία των Stewart Bird & Deborah Shaffer του 1979 και προβάλλεται στον "Μικρόκοσμο" στην Αθήνα απο την Πέμπτη 10/9

Ο κόσμος των wobblies αποτελούνταν απο μετανάστες εργάτες απο όλο τον κόσμο και όλων των χρωμάτων χωρίς σταθερή δουλειά,κοινωνική ασφάλιση και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη(το μέλλον που μας ετοιμάζουν ή το παρόν που ζούμε;) στην Αμερική των πλουσίων που δεν είχαν καμία ευθύνη απέναντι στη διευρυνόμενη τάξη των φτωχών(μάλλον το παρόν).Το υψηλό αίσθημα αλληλεγύης που ξεπερνούσε τα όρια της φυλής,του έθνους,του φύλλου και της εθνικότητας,η πίστη τους στην ελευθερία και τον διεθνισμό τους κατέστησε κύριους εκφραστές των εργατικών αγώνων απέναντι στην εργοδοσία στην Αμερική στις αρχές του 20ου αιώνα αλλά στάθηκε και αιτία να συλληφθούν και να φυλακιστούν για μεγάλα χρονικά διαστήματα,κατα την διάρκεια του 1ου παγκοσμίου πολέμου,γιατί έλεγαν στους ανθρώπους να αντισταθούν στον ασκοπο και θηριώδη πόλεμο αλλα και επειδή οι ιδέες τους,η ίδια τους η ύπαρξη,ήταν απειλή για όλους εκείνους που ήθελαν,και έκαναν,τον πόλεμο.

Στην ταινία επίσης ακούγονται τραγούδια που είχαν γράψει οι Wobblies και είχαν εκδόσει το 1909 (περισσότερες απο 30 εκδόσεις) με το όνομα 'The littlie red songbook' ή 'The Wobbly songbook' τα οποία χρησιμοποιούσαν ως μέσω οργανωτικής πρακτικής αλλα ξεχώριζαν και για το μακάβριο χιούμορ τους ή τον αυτοσαρκασμό τους.

"-Πώς λέγεσαι; Σαμ Σκάρλετ -Ποιά είναι η θρησκεία σου; Οι βιομηχανικοί εργάτες του κόσμου -Αυτό δεν είναι θρησκεία. Είναι η μόνη που έχω"


Καλη διασκέδαση...

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Μμμμ μου φαίνεται ότι έχω πολλή δουλειά σ' αυτόν τον πλανήτη, πρέπει να σηκώσω τα μανίκια

...είπε ο Καραμανλής και πήδηξε από το διαστημόπλοιο, ορεξάτος για δουλειά. Κάπως έτσι πρέπει να τον βλέπουμε όλοι, ύστερα απ' αυτά που μας λέει τελευταία: ότι, δηλαδή, ήρθε από άλλο πλανήτη, δεν ξέρει τι γινόταν μέχρι τώρα, δε φέρει καμία ευθύνη για ό,τι έχει γίνει ως τώρα, αλλά σιγουρα έχει τη θέληση και την ικανότητα να μας βγάλει απ' το βούρκο, στον οποίο μας σπρώξανε κάποιοι άλλοι, πολύ πολύ παλιά.

RE GO BACK TO YOUR PLANET


Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2009

Mission Impossible 4 - Η διακυβέρνηση της χώρας


Σε όλα τα μεγάλα θέματα, που απασχόλησαν τη χώρα, αυτός ο άνθρωπος ήταν απών. Ποτέ δεν πήρε μια πρωτοβουλία κι ας είναι και λάθος. Κάθεται και βλέπει μια ολόκληρη χώρα να αναστατώνεται και να ξεφτιλίζεται από βατοπαιδινούς, χριστοφοράκους, φωτιές, ζαχόπουλους, υποκλοπές κλπ κι αυτός τίποτα. ο απόλυτος τίποτας. Δεν ξέρει να κάνει τίποτα, δεν ενδιαφέρεται για τίποτα και ο ψαγμένος, ο μάγκας, ο ελεύθερος ελληνικός λαός, τον είχε τόσα χρόνια καταλληλότερο για πρωθυπουργό. Επειδή όλοι θελουν ασυλία. Να κάνουν τα αίσχη τους και να ξέρουν από πριν ότι δεν πρόκειται να πάθουν τίποτα.

Η απατεωνιά στην Ελλάδα δεν έχει καν ρίσκο. Δεν υπάρχει το "ετοιμάζω μια κομπίνα κι αν όλα πάνε καλά και δε με πιάσουν έλυσα το πρόβλημά μου". Υπάρχει το "ετοιμάζω μια κομπίνα και έλυσα το πρόβλημά μου". Γι' αυτό θέλουμε ανθρώπους άπραγους. Ας χαρούμε τώρα με την κατάντια μας κι ας χειροκροτήσουμε τον επόμενο πρωθυπουργό.

Μια χώρα βουτηγμένη στα χρέη και στα προβλήματα, που βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο απ' την επόμενη μέρα των εκλογών, μια χώρα που δεν έχει να επιδείξει τίποτα το τρομερό σε επιστήμη, σε έρευνα, σε πολιτισμό, σε αθλητισμό, που έχει καταφέρει να μείνει στάσιμη για τόσο μεγάλο διάστημα, αυτή είναι η χώρα που ζούμε.

Έχουμε μπει σ΄ενα αμάξι χωρίς ρόδες και λέμε στον οδηγό: "Γρήγορα, ακολούθα τη Ferrari"