Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Ενωμένοι Bloggers?


Επιτέλους γίνεται μια προσπάθεια να οργανωθούμε λίγο, τουλάχιστον οι bloggers. Σε αντίδραση στην προσπάθεια φίμωσης των blogs που έχουν εξαπολύσει οι ιππότες της ελευθερίας του λόγου, όπως ο Τριανταφυλλόπουλος, ο Αναστασιάδης και φυσικά η κυβέρνηση, οι Έλληνες bloggers δείχνουν να αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο και να έχουν όρεξη να αντιδράσουν. Αρκεί να μην μπλέξουν με τα μεγάλα δημοσιογραφικά blogs και τα συμφέροντα που εκπροσωπεί ο κάθε άσχετος, που έχει άποψη για τα blogs. Μακάρι να βγει κάτι πολύ δυνατό απ᾽αυτή την κίνηση και να κοιτάξουμε και πέρα από τη μύτη μας. Όχι να ενωνόμαστε και να παλεύουμε μόνο για την πάρτη μας, μπορούμε να παραμείνουμε ενωμένοι και να παλέψουμε και για άλλους.

Κάντε κλικ εδώ για να επισκεφτείτε το blog

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Ένας απίστευτος τύπος




Για τον τύπο δεν ξέρω πολλά, μόνο ότι λέγεται Erik Johannson και είναι ένας φοβερός digital καλλιτέχνης και με σαφέστατες επιρροές από Dali, Escher, Magritte κ.α. Εδώ βλέπετε δύο από τα έργα του, αλλά αξίζει πραγματικά να επισκεφτείτε το site του και να δείτε όλα του τα έργα πολύ προσεκτικά.




Τετάρτη 15 Ιουλίου 2009

Che - Η ταινία




Να είμαι ειλικρινής, ενα ψιλοκόλλημα με τον Τσε το έχω, καθ' ότι τυχαίνει να τον θεωρώ την πιο σημαντική προσωπικότητα, που έχει περάσει ποτέ απ' αυτόν εδώ τον πλανήτη. Για μένα συμβολίζει τον άνθρωπο που θα 'πρεπε όλοι να έχουμε μέσα μας. Έναν άνθρωπο που νοιάζεται για όλους, που αψηφάει τα δικά του προβλήματα, θέλω και όνειρα, για να υπηρετήσει αυτό που θεωρεί κοινό καλό.

Η ταινία, διάρκειας πέντε ωρών, είναι χωρισμένη σε δύο κομμάτια. Στο πρώτο, βλέπουμε πολύ γρήγορα τη συνάντηση με το Φιντέλ και την απόφασή του να βοηθήσει την Κούβα να ελευθερωθεί. Βλέπουμε έναν ασθματικό άνθρωπο να ανεβοκατεβαίνει βουνά, να γράφει συνέχεια, να τραβάει φωτογραφίες, να διαβάζει, να εξασκείται και να εξηγεί στους αντάρτες ότι η μόρφωση είναι το ίδιο σημαντική με τα όπλα και γι' αυτό κανείς δεν έπαιρνε βαθμό, αν δεν ήξερε γραφή και ανάγνωση. Τελικά οι αντάρτες τα καταφέρνουν και η επανάσταση πετυχαίνει ένα σπάνιο άθλο, ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους αυτούς που αισθάνονται ανήμποροι μπροστά στην καταπ'ιεση του κράτους.

Στο δεύτερο κομμάτι η ταινία πραγματεύεται τους τελευταίους μήνες του Τσε, όταν μετά από το Κογκό και τη Βενεζουέλα, έφτασε ινκόγκνιτο στη Βολιβία, για να εκπαιδεύσει και οργανώσει αντάρτικο. Ξεκινάει από το μηδέν και σιγά σιγά προσπαθεί να κάνει αυτό που έκανε και στην Κούβα. Τα πράγματα όμως είναι πιο δύσκολα. Οι ντόπιοι δε βοηθάνε πολύ ή μάλλον καθόλου, ο βολιβιανός στρατός ενεργοποιείται με τη βοήθεια των Αμερικάνων και ο Τσε βρίσκεται κυνηγημένος με άλλους 15, αποκομμένος από τους υπόλοιπους και τελικά τραυματίζεται και συλλαμβάνεται στο χωριό La Higera. Χωρίς πολλά πολλά τον εκτελούν κι έτσι τελειώνει η ταινία.

Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Steven Soderbergh, που πιστεύω ότι ήταν επιλογή του να παραθέσει απλώς τα γεγονότα, χωρίς να βάλει το δικό του σχόλιο, ούτε να προσπαθήσει να εξερευνήσει τον ψυχισμό του Τσε. Δεν υπερβάλλει και δεν προσπαθεί να τον ηρωιοποιήσει, γιατί δε χρειάζεται. Αυτά που περνάνε μπροστά απ' τα μάτια σου, ακόμα κι αν τα ξέρεις, είναι τόσο ηρωικά, που δε χρειάζεται κανείς να στο πει. Το διαπιστώνεις από μόνος σου και σου προκαλεί τρομερή εντύπωση, όχι το πως σκέφτεται και ενεργεί έτσι, αλλά το γεγονός ότι το κάνει πάντα, μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο.

Αλλά αυτό που σου φαίνεται τελείως παράλογο, είναι τούτο: η επανάσταση στην Κούβα πετυχαίνει, ο Τσε γίνεται ο μεγάλος ήρωας της χώρας, γίνεται Υπουργός Βιομηχανίας και παγκόσμιο σύμβολο στον αγώνα του Ανθρώπου για αυτοεκτίμηση και ελευθερία. Έχει τη δυνατότητα να επηρρεάσει με τις πράξεις και τα λόγια του όχι μόνο τους Κουβανούς, αλλά ολόκληρο τον κόσμο. Και μέσα σε μια νύχτα τα παρατάει όλα και φεύγει μεταμφιεσμένος, για να ξεκινήσει από το μηδέν την επανάσταση σε ένα άλλο μέρος του κόσμου. Και πάει ξανά και μένει σε σταύλους, τρώει ρίζες και τρώει βροχή, τα ρούχα του είναι σκισμένα και βρωμάνε, ενώ θα μπορούσε, και μάλιστα χωρίς να προδώσει τα πιστεύω του, να κάτσει στην Κούβα και να διαδώσει από κει την πίστη του ότι ο ιμπεριαλισμός και ο καπιταλισμός δημιουργούν έναν άνθρωπο απάνθρωπο.

Γι' αυτό, και ειδικά για όσους δεν έχουν ασχοληθεί ιδιαίτερα με τον Τσε, το να αφιερώσουν πέντε ώρες από τη ζωή τους νομίζω ότι επιβάλλεται.

(Ο Μπενίτσιο ντελ Τόρο στο ρόλο του Τσε είναι τουλάχιστον συγκινητικός)

Σάββατο 4 Ιουλίου 2009

Η χώρα χρειάζεται format

Δεν ήθελα να το μάθετε από μένα, αλλά θα σας το πω: ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο κι εμείς πέρα ψιχαλάει. Δε λέω, δεν είμαστε όπως είμασταν πέρισυ, ας πούμε. Λίγο ο Δεκέμβρης, λίγο η κρίση, λίγο οι μπαχαλάκηδες της κυβέρνησης και βλέπεις ότι από τους πιτσιρικάδες μέχρι τους μεγαλύτερους υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια όχι μόνο για κόμματα και πολιτικές, αλλά για τον τρόπο που ζούμε γενικότερα. Ο κόσμος αρχίζει να συνειδητοποιεί, θεωρητικά τουλάχιστον, ότι αυτή η απατηλή ευδαιμονία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα βάρος, ένα βάρος που μας εμποδίζει να τρέξουμε, να πετάξουμε, να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας.

Ζούμε ζωές που δεν μας αξίζουν. Πόσοι άνθρωποι, αν τους ρωτήσεις ῾Πώς θα ήθελες να ήταν η ζωή σου῾, θα σου απαντούσαν ῾Ὀπως εἰναι. Δε θα άλλαζα τίποτα῾; Πως τα καταφέρνουμε να μας αρέσει που ζούμε με αλυσίδες; Πως καταφέρνουμε να είμαστε υπόδουλοι σε σαρκοβόρες τράπεζες, σε διεφθαρμένους δικαστικούς, γλοιώδεις πολιτικούς, επίορκους γιατρούς, σε λαμόγια, τοκογλύφους, εφοριακούς. Πώς γίνανε όλοι αυτοί τόσο σημαντικοί, πώς κατάφεραν να υποσκελίσουν τα όνειρά μας, τα πιστεύω μας, τα θέλω μας; Πώς την πατήσαμε έτσι;

Εμείς, που υποτίθεται ότι έχουμε στα χέρια μας όπλα, που σε άλλες εποχές ούτε τα φανταζὀμασταν. Έχουμε το ίντερνετ, όλη την ιστορία και σοφία του κόσμου στην οθόνη μας. Μπορούμε να ενημερωθούμε, να διαβάσουμε, να συγκρίνουμε, να καταγράψουμε, να οργανωθούμε, να διαμαρτυρηθούμε, να επιτεθούμε κι όμως η κατάστασή μας χειροτερεύει.

Θα μου πεις, και οι άλλοι δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Κι αυτοί έχουν τρομερά όπλα καταπίεσης, χειραγώγησης και υποδούλωσης των λαών, αλλά επιμένω: ποτέ άλλοτε τόσος πολύς κόσμος δεν είχε τόσο εύκολη πρόσβαση στη μόρφωση και στην επικοινωνία. Άρα, κάτι δεν κάνουμε καλά. Ακόμα και μεις οι και καλά συνειδητοποιημένοι, που ¨αγωνιζόμαστε¨μέσα από τα μπλογκ, τι κάνουμε; Τίποτα. Στην εικονική μας πραγματικότητα είμαστε όλα αυτά που θα θέλαμε να είμασταν αν δεν είμασταν υπόδουλοι. Γι᾽αυτό χρειάζεται να οργανωθούμε και να κάνουμε πράξεις, να κερδίζουμε μικρούς μικρούς πολέμους.

Έβλεπα σήμερα ότι θέλουν να μειώσουν τις σπατάλες του ΙΚΑ και ένα από τα αποτελέσματα είναι η μείωση του επιδόματος τοκετού! Άκου τι σκεφτήκανε τα άτομα. Να μαζευτούμε λοιπόν αύριο 10.000 άτομα και να πάμε με τις σκηνές μας έξω από τη Βουλή και να μην το κουνήσουμε από κει αν δε ψηφιστεί νόμος που να διπλασιάζει το επίδομα. τέρμα.

Έτσι μόνο θα αλλάξει η καθημερινότητά μας. Αν περιμένουμε να έρθει ο εκλεκτός που θα αλλάξει τα πάντα με ένα άγγιγμα, θα περιμένουμε για πάντα. Για σκέψου, αν αύριο σου λέγανε ¨η χώρα είναι δικιά σου, διόρθωσέ την¨, τι θα έκανες; από που θα ξεκίναγες; βάλε με το μυαλό σου οποιαδήποτε αφετηρία και θα δεις ότι το σχέδιό σου θα μπάσει νερά μετά από λίγο. Γιατί; Γιατί τα πάντα είναι σκατά σ᾽αυτή τη χώρα. Δεν έχεις κάπου να πιαστείς για να ξεκινήσεις. Δεν έχεις παιδεία, οικονομία, τέχνες, αθλητισμό, υγεία, δημόσιο, τουρισμό, όλα λειτουργούν στρεβλά.

Έχω βαρεθεί πια να ακούω αυτό το ¨α ρε, μια χούντα μας χρειάζεται για να στρώσουμε¨. Όχι φίλε κρυφοφασίστα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα format. Να τα σβήσουμε όλα και να ξεκινήσουμε απ᾽την αρχή. Όχι ημίμετρα, undo και system restore.

Format όλα απ᾽την αρχή.

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Banksy - Το καλοκαιράκι

Το ᾽κανε πάλι το θαύμα του το παιδί