Η χώρα χρειάζεται format

Δεν ήθελα να το μάθετε από μένα, αλλά θα σας το πω: ΔΕΝ ΠΑΕΙ ΑΛΛΟ. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο κι εμείς πέρα ψιχαλάει. Δε λέω, δεν είμαστε όπως είμασταν πέρισυ, ας πούμε. Λίγο ο Δεκέμβρης, λίγο η κρίση, λίγο οι μπαχαλάκηδες της κυβέρνησης και βλέπεις ότι από τους πιτσιρικάδες μέχρι τους μεγαλύτερους υπάρχει έντονη δυσαρέσκεια όχι μόνο για κόμματα και πολιτικές, αλλά για τον τρόπο που ζούμε γενικότερα. Ο κόσμος αρχίζει να συνειδητοποιεί, θεωρητικά τουλάχιστον, ότι αυτή η απατηλή ευδαιμονία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα βάρος, ένα βάρος που μας εμποδίζει να τρέξουμε, να πετάξουμε, να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας.

Ζούμε ζωές που δεν μας αξίζουν. Πόσοι άνθρωποι, αν τους ρωτήσεις ῾Πώς θα ήθελες να ήταν η ζωή σου῾, θα σου απαντούσαν ῾Ὀπως εἰναι. Δε θα άλλαζα τίποτα῾; Πως τα καταφέρνουμε να μας αρέσει που ζούμε με αλυσίδες; Πως καταφέρνουμε να είμαστε υπόδουλοι σε σαρκοβόρες τράπεζες, σε διεφθαρμένους δικαστικούς, γλοιώδεις πολιτικούς, επίορκους γιατρούς, σε λαμόγια, τοκογλύφους, εφοριακούς. Πώς γίνανε όλοι αυτοί τόσο σημαντικοί, πώς κατάφεραν να υποσκελίσουν τα όνειρά μας, τα πιστεύω μας, τα θέλω μας; Πώς την πατήσαμε έτσι;

Εμείς, που υποτίθεται ότι έχουμε στα χέρια μας όπλα, που σε άλλες εποχές ούτε τα φανταζὀμασταν. Έχουμε το ίντερνετ, όλη την ιστορία και σοφία του κόσμου στην οθόνη μας. Μπορούμε να ενημερωθούμε, να διαβάσουμε, να συγκρίνουμε, να καταγράψουμε, να οργανωθούμε, να διαμαρτυρηθούμε, να επιτεθούμε κι όμως η κατάστασή μας χειροτερεύει.

Θα μου πεις, και οι άλλοι δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια. Κι αυτοί έχουν τρομερά όπλα καταπίεσης, χειραγώγησης και υποδούλωσης των λαών, αλλά επιμένω: ποτέ άλλοτε τόσος πολύς κόσμος δεν είχε τόσο εύκολη πρόσβαση στη μόρφωση και στην επικοινωνία. Άρα, κάτι δεν κάνουμε καλά. Ακόμα και μεις οι και καλά συνειδητοποιημένοι, που ¨αγωνιζόμαστε¨μέσα από τα μπλογκ, τι κάνουμε; Τίποτα. Στην εικονική μας πραγματικότητα είμαστε όλα αυτά που θα θέλαμε να είμασταν αν δεν είμασταν υπόδουλοι. Γι᾽αυτό χρειάζεται να οργανωθούμε και να κάνουμε πράξεις, να κερδίζουμε μικρούς μικρούς πολέμους.

Έβλεπα σήμερα ότι θέλουν να μειώσουν τις σπατάλες του ΙΚΑ και ένα από τα αποτελέσματα είναι η μείωση του επιδόματος τοκετού! Άκου τι σκεφτήκανε τα άτομα. Να μαζευτούμε λοιπόν αύριο 10.000 άτομα και να πάμε με τις σκηνές μας έξω από τη Βουλή και να μην το κουνήσουμε από κει αν δε ψηφιστεί νόμος που να διπλασιάζει το επίδομα. τέρμα.

Έτσι μόνο θα αλλάξει η καθημερινότητά μας. Αν περιμένουμε να έρθει ο εκλεκτός που θα αλλάξει τα πάντα με ένα άγγιγμα, θα περιμένουμε για πάντα. Για σκέψου, αν αύριο σου λέγανε ¨η χώρα είναι δικιά σου, διόρθωσέ την¨, τι θα έκανες; από που θα ξεκίναγες; βάλε με το μυαλό σου οποιαδήποτε αφετηρία και θα δεις ότι το σχέδιό σου θα μπάσει νερά μετά από λίγο. Γιατί; Γιατί τα πάντα είναι σκατά σ᾽αυτή τη χώρα. Δεν έχεις κάπου να πιαστείς για να ξεκινήσεις. Δεν έχεις παιδεία, οικονομία, τέχνες, αθλητισμό, υγεία, δημόσιο, τουρισμό, όλα λειτουργούν στρεβλά.

Έχω βαρεθεί πια να ακούω αυτό το ¨α ρε, μια χούντα μας χρειάζεται για να στρώσουμε¨. Όχι φίλε κρυφοφασίστα. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι ένα format. Να τα σβήσουμε όλα και να ξεκινήσουμε απ᾽την αρχή. Όχι ημίμετρα, undo και system restore.

Format όλα απ᾽την αρχή.