ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ;

Εντάξει, να το δεχτώ ότι από τα τόσα δισεκατομμύρια των ανθρώπων, το μεγαλύτερο ποσοστό δε συμφωνεί με την εξόντωση των Παλαιστινίων. Αυτό που δε χωράει το μυαλό μου με τίποτα, είναι το πως μέσα σ᾽ένα τόσο μεγάλο όγκο ανθρώπων δεν βρίσκονται κάποιοι, που να έχουν τη δύναμη και τη θἐληση να σταματήσουν αυτή την καταστροφή. Το ζήσαμε στον πόλεμο του κόλπου. 99% του κόσμου έλεγε όχι, ο πόλεμος έγινε. Και τι έγινε;
Κι όταν μετά μάθαμε επίσημα ότι τα πυρηνικά ήταν προκάτ, μήπως κάναμε τίποτα; Ε, τότε είχε περάσει η μόδα των διαδηλώσεων, που να τρέχεις πάλι; Άλλωστε, είχαμε αποδείξει τα δημοκρατικά μας φρονήματα, αυτή τη δουλειά θα κάνουμε; Το ίδιο και τώρα. Το Δεκέμβρη τον περάσαμε στο δρόμο, είδαμε και πάθαμε να ηρεμήσουμε λίγο πριν τις γιορτές, να τονωθεί κι η αγορά, που να τρέχουμε πάλι για τους Παλαιστίνιους;
Αυτό που δεν καταλαβαίνω, είναι το πότε θα μπουχτίσουμε να βλέπουμε κτηνωδίες. Κάθε μέρα, για τόσα χρόνια, και σε τόσα διαφορετικά μέρη του κόσμου, βλέπουμε παιδάκια να πεθαίνουν από πείνα, από βομβαρδισμούς, από έλλειψη φαρμάκων, από έλλειψη αγάπης τελικά.Πότε θα σταματήσει αυτή η κατρακύλα, αν όχι τώρα που, λόγω ίντερνετ, μπορούμε να οργανωθούμε; Θα μπορούσε πριν 50 χρόνια να μετετραπεί αυτή η παγκόσμια αηδία σε παγκόσμιο θυμό και τελικά σε παγκόσμια εξέγερση; Όχι. Τώρα όμως μπορούμε. Έχουμε τη δυνατότητα να μαθαίνουμε αμέσως ό,τι γίνεται. Κι όμως φαινόμαστε ανήμποροι όσο ποτέ. Γιατί;
Μάλλον λόγω της παγκοσμιοποίησης, που στερεί τον κόσμο από παραδείγματα και ιδεολογίες, ανθρώπους ή κινήματα τόσο δυνατά, ώστε να μπορέσουν να εμπνεύσουν μια αλλαγή. Γιατί όσο κι αν αυτή η παρακμή τα γεννάει όλα αυτά, ο κόσμος δεν μπορεί να τα αφομιώσει, δεν μπορεί να ξεχωρίσει το σημαντικό από το ασήμαντο. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, τον ίδιο χρόνο και κόπο που αφιερώνουμε σε μια είδηση για μια ανθρωπιστική καταστροφή, τον ίδιο αφιερώνουμε για να μάθουμε τη φόρεμα φόρεσε στην πρεμιέρα της η Εύα Τσόλη. Και αν ρωτάτε τη γνωμη μου, αυτό συμβαίνει γιατί μας έχουν βουτήξει στην αμορφωσιά. Είναι πολλά, πάρα πολλά τα χρόνια, που ειδικά στην Ελλάδα, οι άνθρωποι απλά δε μορφώνονται. Διαμορφώνουμε προσωπικότητες από την τηλεόραση, από κουτσομπολίστικα περιοδικά, από ελεεινούς καλλιτέχνες, ξετσίπωτους πολιτικούς. Έφυγα λίγο. Στο θέμα μας.
Με την Παλαιστίνη τι θα κάνουμε; Αφου η Κίνα, η Ρωσία, η Βενεζουέλα, η Κούβα ή όποιος άλλος διάολος δεν έχουν τη δυνατότητα να κάνουν κάτι σαν χώρες, ας κάνουμε κάτι εμείς, οι εναπομέιναντες άνθρωποι σε κάθε χώρα. Ας βρούμε από ένα καράβι σε κάθε χώρα. Ας ψάξουμε να βρούμε σε κάθε χώρα έναν (1) καράβι (αν δεν μας το προσφέρουνε, ας το νοικιάσουμε) να το γεμίσουμε με χίλια άτομα, φάρμακα και τρόφιμα, ας δώσουμε ραντεβού κάτω από την Κρήτη και να κινήσουμε 100 καράβια να πάμε στην Παλαιστίνη. Κι ας φύγουν κι άλλα 200.000 αυτοκίνητα να κατακλύσουν την περιοχή. Τι θα κάνουν; Δε νομίζω να βομβαρδίσουν ένα τέτοιο κονβόι. Δεν το βλέπετε ότι μόνο εμείς μπορούμε να κάνουμε κάτι. Κανένας Σαρκοζί και καμιά Ευρώπη και κανένας Ομπάμιας δε θα καλυτερέψει τον κόσμο.