Ο Τσε και η εξέγερση του Δεκέμβρη

“Χωρίς οργάνωση οι ιδέες χάνουν την αποτελεσματικότητά τους μετά τον ενθουσιασμό της πρώτης στιγμής και πέφτουν σιγά σιγά στη ρουτίνα, στον κονφορμισμό και στο τέλος δεν είναι παρά ανάμνηση. κάνω αυτή την προειδοποίηση, γιατί συχνά, στη διάρκεια αυτής της σύντομης κι όμως τόσο πλούσιας περιόδου της Επανάστασής μας, πολλές σπουδαίες εμπνεύσεις απέτυχαν κι έσβησαν στη λήθη, επειδή ακριβώς έλειπε ένας οργανωτικός μηχανισμός για να τις στηρίξει και να τις πραγματώσει.”
Αυτά δήλωνε ο μεγάλος Τσε τον Οκτώβρη του 1962 στην Ένωση Κομμουνιστικής Νεολαίας της Κούβας και δεν μπορείς παρά να θυμηθείς τα γεγονότα του Δεκέμβρη και το πόσο δίκιο έχει. Τι καταφέραμε; Βγήκαμε στους δρόμους, φωνάξαμε, σπάσαμε, κάψαμε και το αποτέλεσμα; Τι άλλαξε στη ζωή μας προς το καλύτερο; Όσο αφορά την αστυνομία, βελτιώθηκε κάτι; Αποφασίστηκε να ελέγχονται ή να εκπαιδεύονται οι μπάτσοι καλύτερα; Όχι βέβαια. Όσο αφορά εμάς σαν πολίτες γενικότερα, μας σέβονται περισσότερο, μας προσέχουν περισσότερο; Όχι βέβαια. Και τότε προς τι όλη αυτή η φασαρία; Δηλαδή άμα δεν τα είχαμε κάνει όλα αυτά, πόσο χειρότερα θα είμασταν;
Υπάρχει τόση ενέργεια και τόση θέληση στον κόσμο, ο κόσμος κουβεντιάζει, αγχώνεται, γράφει, διαδηλώνει και πάλι τίποτα. Δεν υπάρχει αυτός ο κάποιος που θα τους τραβήξει όλους μαζί του. Κάποιος άνθρωπος ή οργανισμός ή κόμμα ή οτιδήποτε. Όσο κι αν θέλουμε να ζήσουμε σ’ ένα κόσμο όπου όλοι θα’ μαστε ίσοι και δε θα ‘χουμε ανάγκη από ηγέτες που θα μας τρέχουν από δω κι από κει, στην παρούσα φάση χρειάζεται ένας άνθρωπος σαν τον Τσε, ένας άνθρωπος αγνός, ελεύθερος, αποφασισμένος να θυσιάσει τα πάντα, για να γίνει ο κόσμος λίγο καλύτερος. Γιατί αυτό είναι το σημείο που πάσχουμε, πιστεύω. Είναι τόσο πολλοί όλοι αυτοί που θέλουν να γίνει κάτι, ν’ αλλάξουν τα πράγματα αλλά είναι ελάχιστοι αυτοί που είναι αποφασισμένοι και δεν εννοώ τους γιαλαντζί επαναστάτες. Αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να βρούμε και να ενθαρρύνουμε. Μια δεκαριά Τσε να’ χαμε τώρα και θα γινόταν η δουλειά.
Ξαναδιαβάζω τώρα μια συλλογή, «Ερνέστο Τσε Γκουεβάρα – Άπαντα» και έχω πάθει, ξανά, την πλάκα μου. Ο άνθρωπος βρέθηκε με το Φιντέλ κι άλλους είκοσι και κινήσανε να κάνουν επανάσταση, να ρίξουν την κυβέρνηση. Πολεμούσε και έγραφε και φωτογράφιζε και ήτανε κι ο γιατρός τους. Και μετά ανέλαβε το υπουργείο βιομηχανίας, αλλά δεν το παιζε υπουργάρα και χαιλίκια (που θα μπορούσε). Μόλις τελείωνε τη δουλειά, πήγαινε σε συγκεντρώσεις κι έβγαζε λόγους, για να εμψυχώνει τους κουβανούς. Και δεν έφτανε μόνο αυτό. Τα σαββατοκύριακα ήταν πρώτος στην εθελοντική εργασία. Κι όταν λέμε εθελοντική εργασία, εννοούμε χτίσιμο σχολείων, όχι κέντημα.
Μια φορά έκανε ολόκληρο θέμα σε μια ομιλία, γιατί κάποιος του χάρισε μια τσίχλα, γιατί δεν ήταν κάτι αναγκαίο. Με το εμπάργκο η Κούβα είχε τρομερό πρόβλημα στα βασικά είδη κι ο Τσε, ενώ κατάλαβε ότι ο άλλος το έκανε για να του δείξει την ευγνωμοσύνη του, κάνοντάς του δώρο κάτι δυσεύρετο, το βρήκε σαν ευκαιρία να τονίσει ότι δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, για να του κάνουν δώρα, αλλά ούτε κι οι ίδιοι πρέπει να αναζητάνε το περιττό, όταν η χώρα τους πολεμάει για τα βασικά. Έχετε δει ποτέ εδώ στην Ελλάδα τέτοια συμπεριφορά; Εδώ τους δίνεις μίζες και θέλουν να τους πληρώσεις και τις διακοπές οι γύφτοι οι δικοί μας, που άμα διαβάζανε τη βιογραφία του Τσε, θα έπρεπε να αυτοκτονήσουν όλοι.
Κι όταν πάλι είχανε μπει σ’ ένα δρόμο οι κουβανοί, τα παράτησε όλα και πήγε να ξεκινήσει την επανάσταση, που;, στο Κογκό. Και μετά από κει στη Βολιβία, όπου και τον φάγανε. Αντί να κάτσει στην Κούβα ή να γυρίσει στην Αργεντινή, όπου θα τον είχανε σα θεό, έφυγε και πήγε σε άλλη ήπειρο, που δεν τον ήξερε κανένας, να τους βοηθήσει να ελευθερωθούν.
Μιλάμε για έναν άνθρωπο βαθύτατα αλτρουιστή, ένα φωτεινό παράδειγμα για όλους μας, ένα πραγματικό και μοναδικό ίνδαλμα. Κι όσοι λένε ότι έγινε ποπ είδωλο και η φιγούρα του παίζει μέχρι και σε στρινγκάκια, δεν πειράζει. Καλύτερα η φιγούρα του, παρά όλα τα λογότυπα που φοράμε πάνω μας σαν τις διαφημιστικές πινακίδες. Και καλύτερα να έχω αυτόν ίνδαλμα, παρά τον Κόκκαλη, το Ρουσσόπουλο, τον Εφραίμ, την Πετρούλα, τον Αυτιά, την Μπεζαντάκου κι όλους αυτούς τους τυχάρπαστους που μας περνιούνται για σπουδαίοι. Αλλά εμείς τους αφήνουμε να μας το παίζουνε σπουδαίοι. Γιατι; Γιατί δεν οργανωνόμαστε να διώξουμε όλη αυτή την καφρίλα που έχει αράξει πάνω απ’ τα κεφάλια μας. Είδατε που έρχεστε πάλι στα λόγια μου; Μας λείπει η οργάνωση. Να μαζευτούμε π.χ. και να πάμε έξω από τα δικαστήρια και να τα αποκλείσουμε μέχρι να γίνει δίκη για το Βατοπαίδι. Να κατασκηνώσουμε πραγματικά 5.000 άνθρωποι απ’ έξω και να μην αφήσουμε κανένα πολίτη να δικαστεί μέχρι να γίνει αυτή η δίκη. Χειροπιαστά πράγματα. Όχι « διαδηλώνουμε για ένα καλύτερο αύριο» και μετά πάμε σπίτι γιατί αρχίζει ο Γλυκούλης. «Θέλουμε αυτό και δεν το κουνάμε από δω μέχρι να γίνει. Τέρμα»
Αυτά τα ολίγα. Θα επανέλθω με περισσότερο Τσε.