Τι συμβαίνει με την τηλεόραση;

Είναι το μέσο που λατρεύουμε να μισούμε. Είναι από τα ελάχιστα θέματα για τα οποία, όταν μιλάμε, ποτέ δεν αναφέρουμε τα καλά που έχει ή κάνει, παρά μόνο τα άσχημα. Είναι κι αυτό ένα άρρωστο κομμάτι σε μια συνολικά άρρωστη κοινωνία, μια παράνοια, που κυριαρχεί, τόσο στους υπηρέτες της, όσο και στους θεατές της.
Κατ᾽ αρχήν, κανείς δε βλέπει τηλεόραση. Μπορεί να συζητάς με κάποιον ατελείωτη ώρα γι᾽ αυτήν, αλλά κάποια στιγμή, θα σου πετάξει το θεικό 'Βασικά εγώ δε βλέπω σχεδόν καθόλου.' Μετά διαβάζεις και τις στατιστικές, που λένε ότι οι Έλληνες βλέπουν 8 ώρες τηλεόραση τη μέρα κατά μέσο όρο και δε σου βγαίνουν τα μαθηματικά. Αυτοί οι ελάχιστοι άγνωστοι που βλέπουν, θα πρέπει να στερεώνουν τα βλέφαρά τους με οδοντογλυφίδες, για να ανεβάζουν τόσο το μέσο όρο. Είναι σαν τη Νέα Δημοκρατία. Κανείς δεν παραδέχεται ότι την ψηφίζει, αλλά δυο φορές βγήκε κυβέρνηση και ακόμα και τώρα, 3 στους 10 βλέπουν το δικό τους έργο.
Μετά είναι κι αυτοί, οι άνθρωποι της τηλεόρασης, που απ᾽ την ψυχαγωγία, μέχρι την ενημέρωση, προβάλλουν ότι πιο εξωφρενικό βρουν, προσπαθώντας να μας πείσουν ότι αυτή είναι η πραγματικότητα. Οι ίδιοι άνθρωποι, που φωνάζουν για το που πάει η κοινωνία και η χώρα, είναι αυτοί που προβάλλουν την κακογουστιά, που υμνούν την υπερβολή, που θεοποιούν την ασχετοσύνη και την πονηριά.
Όλοι αυτοί μας κοροιδεύουν καθημερινά, έχοντας στήσει το μηχανισμό με τις θεαματικότητες, για να σε πείσουν ότι ντε και καλά τους βλέπεις. Από νωρίς το πρωί μέχρι αργά το βράδυ βλέπεις αμόρφωτους εγωμανείς ουρακοτάγκους να μας σερβίρουν ως άξια αναφοράς άτομα, που δεν κάνουν τίποτα στη ζωή τους, απ' το να γλείφουν από δω κι από κει και να βγάζουν τα προσωπικά τους στη φόρα.
Ανοίγεις αξημέρωτα την τηλεόραση κι έχεις τους σοβαρούς της Νετ να χασκογελάνε με την Εσπρέσσο, αλλάζεις και βλέπεις τον Καμπουράκη και τον Οικονομέα να ' χουν στείλει την κακομοίρα τη ρεπόρτερ σε μια στάνη στα Γαμίδια, που ο βοσκός είχε βάλει σήματα κυκλοφορίας (στοπ, απαγορεύεται κλπ) για τα ζώα. Δηλαδή, όσο πιο μεγάλη ηλιθιότητα κάνεις, τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες να ασχοληθούν μαζί σου.
Τα πρωινάδικα πάλι, ζουν σε ένα άλλο, παράλληλο σύμπαν. Δεν πα να καίγεται ο κόσμος, εμείς εκεί: ζώδια, κουτσομπολιό, μαγειρική, στρινγκ με γόβες και ατελείωτο μπούρου μπούρου. Τα μεσημεριανά πάλι, είναι στη φάση τους. Κι εδώ αν είσαι ηλίθιος μπορεί να σε δείξουν, αλλά με μία διαφορά. Αν είσαι τελείως ηλίθιος, θα σε κρατήσουν για δουλειά.
Η μεγάλη τρέλα όμως είναι στις ειδήσεις. Αν το έχετε παρατηρήσει, σε όλες τις ζώνες της τηλεόρασης, έχουμε πήξει στο σχόλιο. Σχολιάζουν την κυβέρνηση, σχολιάζουν τ' αθλητικά, σχολιάζουν τι φορούσε ο τάδε, σχολιάζουν τις άλλες εκπομπές, γενικώς έχουμε πήξει στους σχολιαστές. Θα περίμενε κανείς στις ειδήσεις τουλάχιστον, να ακούμε όντως ειδήσεις κι όχι σχόλια και φασαρίες. Κι όμως, υπάρχουν επαγγελματίες σχολιαστές και εκεί. Δε γίνεται ν' ανοίξεις την τηλεόραση και ν' ακούσεις ' έγινε αυτό' και να το αναλύσεις μόνος σου. Πρέπει ν' ακούσεις και τoν κάθε παπάρα να στο αναλύει, να κατευθύνει τη σκέψη σου. Ειδικά στην επαρχία, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που δε διαβάζουν εφημερίδες και δε σερφάρουν. Φαντάζεστε ποιοι είναι αυτοί που διαμορφώνουν τη σκέψη αυτών των ανθρώπων; Ο Πρετεντέρης, ο Αυτιάς, ο Καψής, η αφρόκρεμα του νεοελληνικού πνεύματος δηλαδή.
Το πιο παρανοικό δε είναι ότι βλέπεις στην τηλεόραση πράγματα, που αφορούν την τηλεόραση. Εκπομπές ολόκληρες που δείχνουν αποσπάσματα από άλλες, που σχολιάζουν άλλες, που κράζουν άλλες, ένα σύστημα που γουστάρει τη μούρη του στον καθρέφτη και θέλει να μας πείσει ότι είναι πολύ σημαντικό να ξέρουμε αν τραγουδάει στο μπάνιο η Θώδη, αν ανανέωσε το συμβόλαιό του ο Αρναού και άλλα τέτοια κοσμοιστορικά. Με αποκορύφωμα βέβαια την εκπομπή του ξεφτιλισμένου του Θέμου, ένα εξαιρετικό παράδειγμα του πως μπορεί ένας αριστερός να γυρίσει πλευρό και να γίνει αχόρταγο λαμόγιο, να γλείφει προέδρους, να γελάει σε βάρος αβοήθητων ανθρώπων, να χαλβαδιάζει τα δεκαοχτάχρονα που μαζεύει γύρω του και να εκβιάζει ανθρώπους.
Όπως τα περισσότερα πράγματα τελευταία γύρω μας η τηλεόραση έχει χάσει το στόχο της. Τα πάντα έχουν πάρει λάθος δρόμο, γιατί όχι κι αυτή; Πως γίνεται ένα τόσο δυνατό μέσο να χρησιμοποιείται τόσο άστοχα; Θέλω να κλείσω με κάτι ευχάριστο, αλλά το μόνο που μου έρχεται είναι:
" είμαι ο taftar και μόλις τελείωσα"