Με αφορμή το ξύλο στο Ελλάδα Σερβία

Ο άνθρωπος έχει την ανάγκη να νιώθει ότι δεν είναι μόνος του. Νιώθει καλύτερα, πιο ασφαλής, όταν είναι μέσα σ᾽ένα κόμμα, μια ομάδα, μια χώρα, μια γειτονιά, μια ευρωπαική ένωση κλπ. Επίσης καλά νιώθει όταν με κάποιους απ᾽ὀλους αυτούς στο κόμμα ή στη γειτονιά έχει ένα δέσιμο παραπάνω. Το θέμα πάντα είναι με ποιους όρους συμβαίνει αυτό. Τι είναι αυτό που μας κάνει να συγγενεύουμε; η θρησκεία, η οικονομία, η γεωγραφική θέση, ο πολιτισμός, η παιδεία, τι;
Δεν είμαι έτοιμος να αφορίσω τους Σέρβους για μερικές μπουνιές, απλά με αφορμή των αγώνα, προσπαθώ να καταλάβω τι είναι αυτό που κάνει τους Σέρβους αδέρφια μας; Είναι απλώς το γεγονός ότι είμαστε στην ίδια γειτονιά; Ή μήπως είναι το γεγονός ότι πιστεύουμε στο ίδιο ψέμα, έχουμε δηλαδή την ίδια θρησκεία; Ή μήπως έχουμε την ίδια κουλτούρα, όπως θέλουν να πιστεύουν όσοι θαυμάζουν τον Κουστουρίτσα. Ή όλα αυτά μαζί;
Θεωρώ ότι πρέπει τα κριτήρια να είναι διαφορετικά. Όπως δεν θεωρώ αδερφό μου και φοβερό άτομο όποιον έχει το ίδιο μηχανάκι με μένα ή υποστηρίζει την ίδια ομάδα, το ίδιο δε θεωρώ αδερφό μου κάποιον που πιστεύει στον ίδιο θεό. Προσωπικά αισθάνομαι περισσότερη συγγένεια με τους Αργεντίνους παρά με τους Σέρβους.
Και όσο για το ξύλο αυτό καθ᾽εαυτό, πιστεύω ότι οι Έλληνες μπορεί να έχουμε χίλια στραβά, αλλά πάνω στη φασαρία έιμαστε πολύ πιο άντρες απ᾽αυτούς τους ύπουλους