Αποχή ή ενοχή;

Ποτέ δε θεώρησα ότι η αποχή είναι μια πολιτική πρἀξη. Δεν μπορούσα να δεχτώ το γεγονός ότι τη μία φορά στα τέσσερα χρόνια, που σου ζητάνε τη γνώμη σου, εσύ αρνείσαι να την πεις, αρνείσαι να δείξεις την αντίθεσή σου. Τώρα τελευταία έχω αρχίσει να κατανοώ την άρνηση κάποιου να πάρει μέρος σ᾽αυτή την κωμωδἰα, που κάποιοι θέλουν να ονομάζουν δημοκρατία.
Μας γράφουν στα τέτοια τους κάθε μέρα, μας κοροιδεύουν μέσα στα μούτρα μας και κάθε τόσο θυμούνται τον κυρίαρχο λαό τη δημοκρατία και το ναό της, που τον κλείνουν όποτε θέλουν. Στην εποχή που όλος ο κόσμος είναι συνδεδεμένος, που μπορούμε όλοι να συμμετέχουμε σε ένα δημοψήφισμα μέσα από το ίντερνετ ή και από το κινητό ακόμα, η γνώμη μας δε ζητείται ποτέ και για τίποτα, παρά μόνο για να ασκήσουμε το ᾽ιερό᾽ μας δικαίωμα.

Είπα λοιπόν ότι κατανοώ την άρνηση κάποιου να συμμετέχει σ᾽αυτό το αστείο, αλλἀ εγώ δεν μπορώ. Θα πάω να ψηφίσω, θα τους δείξω ότι δε με παραμυθιάζουν, με την ελπίδα ότι θα βρεθούν μερικά εκατομμύρια τύποι, που θα ψηφίσουν με τα ίδια κριτήρια και κάτι θ᾽αλλάξει.

Αλλά επειδή ξέρω ότι ο Έλληνας δεν είναι τόσο μάγκας όσο θέλει να πιστεύει, ξέρω ότι οι εκλογές δεν θ´αλλάξουν ποτέ κάτι και την αλλαγή που θέλω να δω, θα την προσπαθήσω με άλλο τρόπο...