Εγώ, ο μαλάκας ο σύγχρονος Έλληνας

Ως που θα φτάσει αυτή γαιδουριά μας τελικά; Τόσα χρόνια ψηφίζουμε ανθρώπους, που το μοναδικό πράγμα που ξέρουν να κάνουν πολύ καλά, είναι να βγαίνουν στην τηλεόραση και να μας αποδεικνύουν πόσο ανεγκέφαλοι και κοιμισμένοι είμαστε. Κάποιος θα πει "Είναι και κάτι άλλο που ξέρουν να κάνουν καλά: να κλέβουν", αλλά και σ' αυτό είναι άχρηστοι, γιατί τελικά όλα μαθαίνονται.

Ρουσόπουλος, Βουλγαράκης, κουμπάροι, Παυλίδης, Κοντός, Τσιτουρίδης, Ψωμιάδης, Παπαγεωργόπουλος, Παναγιωτόπουλος, , Παπαμαρκάκης, Χριστοφοράκος κλπ κλπ. ένα μπουκέτο από λουλούδια, μια ανθοδέσμη πολιτικών αντρών, που πουλάνε τη μάνα τους, τη χώρα τους, την όποια υπόληψή τους, για ένα σπίτι, ένα γιωτ, μερικά ψωροεκατομμύρια.

Και θέλουμε τώρα να μας κυβερνήσουν οι άλλοι, οι οποίοι, πέντε χρόνια τώρα δεν έχουν κάνει τίποτα απολύτως. Κάθονται και περιμένουν υπομονετικά τη φύση να κάνει το έργο της. Σαπίζει, σαπίζει, σαπίζει, κάποια στιγμή πέφτει το φρούτο. Κι αυτοί δεν έχουν βελτιωθεί σε κανένα σημείο. Δεν έχουν βοηθήσει σε τίποτα τη χώρα. Αφού σαπίσανε, σαπίσανε, σαπίσανε κι αυτοί, πέσανε και πήγανε κατευθείαν και θρονιαστήκανε στην αίθουσα αναμονής. Πέντε χρόνια τώρα απλώς περιμένουν...

Αλλά κι εμείς έτσι δεν είμαστε; Για να φτιάξουμε τη ζωή μας, περιμένουμε...
Περιμένουμε απ' τους άλλους να κάνουν επανάσταση.
Περιμένουμε τον παππού να πεθάνει, μπας και μας αφήσει τίποτα.
Περιμένουμε απ' τον μπαμπά και τη μαμά να μας ταίσουν και να μας βρουν δουλειά της αρεσκείας μας.
Περιμένουμε να πάρουμε επιδοτήσεις για τα πάντα.
Περιμένουμε τη γκόμενα να μας την πέσει.
Περιμένουμε τους ξένους να κάνουν τις βρωμοδουλειές.

Περιμένουμε ένα θαύμα που ποτέ δεν έρχεται...