Τρίτη 17 Μαρτίου 2009

Επιτέλους, Μπάτσοι Παντού.

Μια χώρα, ένας λαός, ένας πολιτικός, ένα όραμα: Μπάτσοι παντού, κάμερες παντού, ρουφιάνοι παντού. Ο παράδεισος του Μαρκογιαννάκη είναι κοντά. Ας μην αφήσουμε κι αυτή την ευκαιρία να πάει χαμένη. Καταδώστε τον διπλανό σας, ακόμα κι αν δεν είστε σίγουροι. Κάντε εσείς το καθήκον σας, κι αν κάνετε και λάθος, εντάξει, άνθρωπος είστε. Δεν είναι εποχές για να ανεχόμαστε αριστερούς, αντιεξουσιαστές, που δεν πα να βρούνε καμιά δουλειά, μόνο πάνε και καταστρέφουν τις δουλειές του κοσμάκη. Αλλά είπαμε: Τέρμα αυτά. Ο δικαστής Ντεντ ήρθε και είναι αμείλικτος. Ξεχάστε τις εποχές που ήταν συνήγορος υπεράσπισης σε εγκληματίες, δολοφόνους και εμπόρους ναρκωτικών. Αυτά ήταν το αγροτικό του. Ήθελε απλώς να εισχωρήσει στο έγκλημα, να καταλάβει πως λειτουργεί, για να φτάσει σήμερα ένα βήμα πριν την εξολόθρευσή του. Η μεγάλη του ατυχία βέβαια είναι ότι πρέπει να δημιουργήσει ένα πανάκριβο χάι τεκ επίλεκτο σώμα, την ώρα που δεν έχουμε να δώσουμε συντάξεις και μισθούς. Μην απογοητεύεστε όμως. Άμα είναι για καμιά μαλακία, τα λεφτά βρίσκονται αμέσως. Άμα είναι για τίποτα σοβαρό, πρέπει να βγεις στους δρόμους κανά μήνα, να πλακωθείς, να φας δακρυγόνα, για να σου πουν ότι δεν παίζει φράγκο, εκτός βέβαια αν πλησιάζουν εκλογές.
Ετοιμαστείτε λοιπόν για τεράστιες επιτυχίες της ΕΛ.ΑΣ. Ύστερα από την κατά λάθος εξολόθρευση της 17Ν, τι άλλο μας περιμένει παναγία μου...
Φανταστείτε, έτσι για σπάσιμο, να φτιάξουμε όλοι από μία κουκούλα και να κυκλοφορούμε συνέχεια μ᾽αυτή. Να κατεβαίνεις στο κέντρο και να βλέπεις τους πάντες με κουκούλες, να κοιτάνε τις βιτρίνες, να μιλάνε στο κινητό...
Τι ωραίο που φαντάζει το μέλλον μας

2 σχόλια:

  1. ΚΑΤΑΣΤΗΜΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΕΙΔΩΝ «Ο ΤΣΑΤΣΟΣ»

    • Έκπτωση 10% σε μπάτσους, ρουφιανους και δημοσιογράφους της περιοχής Εξαρχείων

    • Επίσης πωλούνται σε πολύ καλές τιμές λοστοί, καδρόνια (με σημαία η χωρίς), κουκούλες και αλλά είδη κουκουλοφόρου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αυτό με την κουκούλα πολύ καλό και δραστικό. Εναλλακτικά προτείνεται η χρήση καλσόν. Δεν διώκεται και ποινικά σε αντίθεση με την κουκούλα που καταζητείται. Φέτος τη γλιτώσαμε αλλά του χρόνου το χειμώνα θα διώκονται και οι σκούφοι.
    Αναρωτιέμαι πάντως πως το κράτος καταφέρνει να κινητοποιείται τόσο δραστικά σε τέτοιες περιπτώσεις και απουσιάζει σε περιπτώσεις πολύ σοβαρότερες όπως αυτή της Κούνεβα, της δολοφονίας του 15χρονου, του ξυλοδαρμού του φοιτητή στη Θεσσαλονίκη, του ευτελισμού παντός καιρού και είδους των μεταναστών, και πληθώρα άλλων περιπτώσεων που σελίδες ολόκληρες δεν αρκούν για να καταγραφούν.
    Αναρωτιέμαι ωστόσο τι είναι αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους να πιάσουν τους λοστούς και να χυθούν στους δρόμους με σκοπό την καταστροφή. Νομίζω δεν είναι τίποτα άλλο πέρα από οργή που πηγάζει μέσα από την αδικία που το ίδιο το κράτος καλλιεργεί και συντηρεί. Άλλωστε το κράτος δεν είναι πάρα ένας θεσμός ενός ολόκληρου κοινωνικοοικονομικού συστήματος που βασίζεται στην αδικία. Βάση του συστήματος αποτελεί η οικονομία η οποία είναι οργανικά συνδεδεμένη με την κοινωνία και την πολιτική. Σύμφωνα με τον Μαρξ χαρακτηριστικό του συστήματος αυτού είναι ότι η κατοχή στα μέσα παραγωγής (και θα συμπληρώσω στις μέρες μας την κατοχή των υπηρεσιών) είναι αυτή που χαρακτηρίζει τις κοινωνικές σχέσεις. Όταν στη πλειοψηφία της η κοινωνία βιώνει την αδικία, το στιγματισμό, την περιθωριοποίηση είναι λογικό τα μέλη της να αντιδρούν με ποικίλους τρόπος. Αυτό άλλωστε μας έχει διδάξει η ιστορία των κοινωνιών. Δε θα έπρεπε λοιπόν να μας δημιουργεί εντύπωση το γεγονός ότι οι άνθρωποι αντιδρούν με αυτό τον τρόπο, και ούτε να κάνουμε λόγο για πρωτοφανή επεισόδια.
    Αντίθετα θα πρέπει να μας προβληματίζει το γεγονός ότι άτομα που βρίσκονται στην ίδια οικονομική κλίμακα με τη μεγαλύτερη μερίδα της κοινωνίας, στην προκειμένη περίπτωση οι αστυνομικοί, συντηρούν ένα σύστημα το οποίο δεν ενστερνίζεται τα κοινωνικά και οικονομικά τους συμφέροντα, όπως άλλωστε δεν ενστερνίζεται και δεν συντηρεί τα κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα όλων μας. Προφανώς αν και δεν είναι η ίδια – ευτυχώς – η «ιδέα» που ο καθένας ακολουθεί στη ζωή του, παραδόξως έχει στις περισσότερες περιπτώσεις την ίδια πορεία: καταφέρνει να μας κρατά τελικά γερά δεμένους στις καρέκλες μας και να μας περιορίζει σε μεμονωμένες αντιδράσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δεν κρατιέμαι! θελω να σχολιάσω τώρα!