Δεν είναι άδικο να πάρεις την αμαξάρα σου να κατέβεις για ένα καφέ στο Κολώνάκι και να γυρίσεις να το βρεις συντρίμμια; Άλλο τόσο άδικο δεν είναι να δουλεύεις μια ολόκληρη ζωή κι όταν έρχεται η ώρα να πάρεις σύνταξη και εφάπαξ, να διαπιστώνεις ότι λαμόγια σαν τον Τσιτουρίδη και τον Παπαμαρκάκη κλέψανε τον ιδρώτα σου και σ᾽αφήσανε μαλάκα;
Δεν είναι άδικο να είσαι χρεωμένος στις τράπεζες, προσπαθώντας να συντηρήσεις το μαγαζί σου και να έρχονται ξαφνικά δέκα τσογλάνια και να στο σπάνε; Άλλο τόσο άδικο δεν είναι να σπουδάζεις για χρόνια, για να φτάσεις να γλείφεις καθάρματα πολιτικούς και στο τέλος να αισθάνεσαι υπόχρεος επειδή σου εξασφάλισαν ανασφάλιστη εργασία στο κράτος, που ᾽θέλει᾽ να καταπολεμήσει την ανασφάλιστη εργασία;
Δεν είναι άδικο όλοι οι τελειωμένοι και αποτυχημένοι να κλείνονται στο κρατίδιο του αγίου όρους κι από κει, μάλλον μέσω θείας φώτισης, να μετατρέπονται σε βέρι ιμπόρταντ πίπολ και να ξεπουλάνε τις λίμνες και τις παραλίες τις δικές σου, για να χτίζουν βίλες και καταθέσεις; Δεν είναι άδικο να σκοτώνουν το παιδί σου κι αντί να ζητήσουν συγγνώμη, να βάζουν καθάρματα δικηγόρους να ασελγούν πάνω στη μνήμη του παιδιού σου, λέγοντας ό,τι ασυναρτησία κατεβάζει ο τηλεκαμμένος τους εγκέφαλος;
Πως είναι δυνατόν να βγαίνουνε τώρα και να διαμαρτύρονται για τα αυτοκίνητα και τις βιτρίνες, όταν αυτός που τα σπάει έχει μεγαλώσει σε ένα κλίμα "εδώ κάνει ο καθένας ότι γουστάρει και κατά 99% δεν τιμωρείται"; Σε μια κοινωνία όπου γίνεται διάσημος αυτός που θα κάνει τη μεγαλύτερη βλακεία, που αρκεί να είσαι αδίστακτος για να πας μπροστά και αρκεί να είσαι σωστός και δίκαιος για να σε πούνε μαλάκα, γιατί ζητάμε τα ρέστα απ᾽αυτόν που πετάει πέτρες εκεί που κάθονται για καφέ οι δικηγόροι με τους δικαστές και κανονίζουν πόσα θα τους δώσουν για να αθωώσουν τον πελάτη τους;
Είναι τραγικό να θες να πας για καφέ στο κέντρο και να μην ξέρεις αν θα σε φάνε οι τρομοκράτες, οι μπάτσοι, οι ληστές η όποιος άλλος νομίζει ότι έχει το δικαίωμα. Δεν είναι όμως πιο τραγικό απ´ το να πληρώνεις μια ζωή για ασφάλεια, να πληρώνεις ιδιωτικούς γιατρούς γιατί την ασφάλειά σου την έχουνε χεσμένη, κι όταν έρθει η ώρα να σταματήσεις, να σου λένε ότι δεν έχουνε λεφτά για τη σύνταξή σου.
Και φτάνουμε πάλι στι ίδιο συμπέρασμα: δε φτάνει μόνο να τα λέμε και να επιδοκιμάζουμε και ῾μπράβο ρε μεγάλε, καλά τα λες᾽ σε όποιον λέει τα αυτονόητα, είτε είναι ο Λαζόπουλος, είτε είναι blogger, είτε είναι ο Τσάβεζ ή όποιος άλλος. Πρέπει να οργανωθούμε. Πρέπει να ενωθούμε και να αλλάξουμε καταστάσεις. Πλέον το " εγώ θα κάνω την προσωπική μου μικρή επανάσταση κι αν όλοι την κάνουμε, κάτι θ᾽αλλάξει" δε φτάνει. Οι κακοί είναι παντού γύρω μας (και μέσα μας), είναι πολλοί και είναι οργανωμένοι. Πρέπει να αντεπιτεθούμε και να ξεφύγουμε απ᾽τα νύχια της ελεύθερης αγοράς, του "δεν έχει σημασία πως θα βγάλεις τα λεφτά, αρκεί να είναι πολλά και να μη σε πιάσουνε". Πρέπει να ξεφύγουμε απ᾽αυτή τη δίνη, που μας περιστρέφει και μας ζαλίζει και δε μας αφήνει να ηρεμήσουμε λίγο και να σκεφτούμε τι είναι αυτά που πραγματικά έχουμε ανάγκη.
Ουγκ.
Μια Συζήτηση Με Τον Ηλία Κουνέλα
Πριν από 2 εβδομάδες
Μέσα σε ένα κλίμα γενικότερου μπάχαλου, φαινόμενα σαν αυτά φαντάζουν αν όχι λογικά, τουλάχιστον αναμενόμενα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ σωστά τα λες, αλλά φοβάμαι ότι η πλειοψηφία του κόσμου, που δυστυχώς είναι ζώα επί σφαγή, θα επιτρέψει ή και θα ζητήσει από το κράτος να τους προστατεύσει, ξεχνώντας πως αυτό το ίδιο κράτος, τους έφαγε τα λεφτά τους, διέλυσε τα ταμεία τους, την αξιοπρέπεια τους, σκοτώνει τα παιδιά τους... Ήδη χτες οι περισσότεροι δημοσιογράφοι της τηλεόρασης ζητούσαν την επέμβαση της αστυνομίας. Και, μα τω Θεώ, που δεν πιστέυω, πρώτη φορά συμφώνησα με μπάτσο στη ζωή μου. Τι θέλουμε δηλαδή; Κάθε γωνιά και μπάτσο; Κάθε κουκούλα και πυροβολισμό; Ή μήπως πρόληψη-γιατί γκαρίζαν χτες για την πρόληψη, λες και μπορείς να προλάβεις μια επίθεση τέτοια, λες και οι ταραξίες θα βγάλουν ανακοινωθέν-σημαίνει όποιον έχει χαρακτηριστικά εν δυνάμει κουκουλοφόρου και ταραξία να τον προφυλακίζουμε προληπτικά;
Το κακό είναι ότι όλα αυτά τα γεγονότα, ενισχύουν το αίσθημα φόβου στο μέσο λοβοτομημένο ανθρωπάκι, κι εκεί που σιχτίριζε τους έχοντες και κατέχοντες που του γαμήσαν-και συγγνώμη για την έκφραση-τη ζωή, τώρα ζητάει απελπισμένος να τον προστατέψουν, αδιαφορώντας-δεν είναι δικό του πρόβλημα εξάλλου-για τον τρόπο και τα μέσα, τώρα το μέσο υποχθόνιο ελληνικό μυαλό, το κοινωνικά ανεύθυνο και ανεγκέφαλο, το μέσο διαπλεκόμενο τσουτσέκι που ονειρεύεται να γίνει Ρουσόπουλος στη θέση του Ρουσόπουλου, ζητάει απο τους Ρουσόπουλους την παραδειγματική τιμωρία των κωλόπαιδων που του έσπασαν το αυτοκίνητο. Για την καταστροφή της Πελοποννήσου, χέστηκε, εκτός κι αν κάηκε το δικό του σπίτι ή χωράφι. Σε αυτή τη χώρα, μη ζητάς πια και μην ψάχνεις για ανθρώπους με κοινωνική ευθύνη, με ανεπτυγμένο κριτήριο και λογική. Οι περισσότεροι αυνανίζονται στα τρία λεπτά με την Πετρούλα και ηδονίζονται στην όψη ενός Cayenne. Δυστυχώς.
@leda: τα λες πολύ πολύ καλά
ΑπάντησηΔιαγραφή"Το κακό είναι ότι όλα αυτά τα γεγονότα, ενισχύουν το αίσθημα φόβου"
Αυτό πιστεύω ότι είναι το αποκορύφωμα, η χαρά του Μαρκογιαννάκη. Να φτιάξουμε καινούριο, επίλεκτο σωμα να μας προστατεύει. Και μετά να βάλουμε σε λειτουργία παντού τις κάμερες. Και στο τέλος, σε συνεργασία με όλους τους μπάτσους του κόσμου, να ελέγξουμε και το Ίντερνετ, γιατί ατό πιστεύω ότι είναι το νέο μεγάλο σχέδιο. Σιγά μην αφήσουνε για πολύ ακόμα τον κάθε τσόγλανο να φτιάχνει blog και να τα χώνει χωρίς συνέπειες.
Γι᾽αυτό λέω ότι πρέπει να γίνουμε πολλοί και να οργανωθούμε. Οι σπασμωδικές κινήσεις μας πηγαίνουν πίσω. Είναι λογικό αυτός που κατέβηκε να ψωνίσει κάτι με το παιδί του κι έπεσε πάνω σε κουκουλοφόρο με βαριοπούλα, να ζητήσει έντρομος προστασία. Το να είναι λοιπόν 50-100 άτομα οργανωμένα και να κάνει κάθε ομάδα ότι της καπνίσει, δε βγαίνει τίποτα.
Τα πράγματα πλέον είναι τόσο σοβαρά, που δε χωράει "εγώ είμαι αριστερός - ναι, αλλά εγώ είμαι ένα κλικ πιο αριστερά και δε σε γουστάρω" αυτά δηλαδή που γίνονται πάντα. οι πλευρές είναι δύο: εμείς και οι άλλοι. τέρμα. πρέπει γρήγορα ν᾽αποφασίσουμε αν θα ´μαστε με μας ή με τους άλλους και να δράσουμε. αυτό πιστεύω ότι πρέπει να διαδώσουμε μέσω όλων των επαφών μας. να αρχίσουμε να σπρώχνουμε ο ένας τον άλλο να ξεκολλήσουμε απ᾽τα πληκτρολόγια και να μαζευόμαστε...