Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Έλληνα

Αυτό που είναι πραγματικά τρομακτικό και ενδεικτικό του πόσο αλλοτριωμένοι είμαστε, είναι το πόσο ρηχοί έχουμε γίνει. Εδώ καίγεται η γούνα μας κι εμείς παραμένουμε τελείως επιφανειακοί και αποπροσανατολισμένοι.
Μας πήρε λίγο χρόνο, αλλά καταλάβαμε επιτέλους ότι έχουμε περάσει το κατώφλι της καταστροφής. Αντί λοιπόν να προσπαθήσουμε σοβαρά να βρούμε μία λύση, τι κάνουμε; Διαλέγουμε μια θεωρία απ᾽αυτές τις λίγες, που στοχευμένα μας πασάρουν κι αρχίζουμε: να φύγουμε απ´την Ευρώπη, να κουρέψουμε το δάνειο, να το μακρύνουμε, να το διαπραγματευτούμε, να το κηρύξουμε άνομο κ.ο.κ. Καταθέτουμε με περισσή ευκολία τη λύση και αλλάζουμε πλευρό.
Κάπου θα υπάρχουν άνθρωποι που θα μπορούν να σηκώσουν ένα τέτοιο βάρος, που θα μπορούν να βρεθούν μ´άλλους δέκα σαν κι αυτούς και να σκεφτούν, να ερευνήσουν, να συζητήσουν και να αποφασίσουν επιστημονικά και με γνώμονα το λαό, το πως πρέπει να προχωρήσει η χώρα από δω και πέρα. Σε κανένα θέμα τέτοιας φύσεως δεν υπάρχει μόνο μία λύση.
Με μια κυβέρνηση εχθρική προς το λαό, προς τους ανθρώπους που υπηρετεί, χρειαζόμαστε κάτι διαφορετικό, κάτι να μας εμπνεύσει και να μας οδηγήσει, να μας αλλάξει, κάτι που να μας αξίζει.
Φτωχοί θα είμαστε έτσι κι αλλιώς. Όμως καλύτερα φτωχοί και περήφανοι, παρά φτωχοί και ντροπιασμένοι