Με αφορμή το θάνατο της κοπέλας απ᾽ το αλκοόλ...

Πως να χαρακτηρίσεις μια κοινωνία που θεωρεί ως κακιά στιγμή το να πεθαίνει ένα παιδάκι από κροτίδα ή από μπαλωθιά; Πώς να χαρακτηρίσεις τους ανθρώπους που επιτρέπουν σε ανήλικα παιδιά να κυκλοφορούν σε μαγαζιά, που ακόμα κι οι μεγάλοι αποφεύγουν να επισκεφτούν, επειδή δεν αντέχουν την ποιότητα των ποτών;
Σε μια πόλη λοιπόν που αυτά τα μαγαζιά είναι κράτος, που δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και μπορεί να σε σκοτώσουν, γιατί τους σκούντηξες (υποθ. Χορευτάκη), σε μια πόλη που οι πολιτικοί χρησιμοποιούν την επιρροή τους για να αποφυλακίζουν εμπόρους ναρκωτικών (υπόθ. Κεφαλογιάννη), σε μια πόλη σαν το Ρέθυμνο, έχουμε το θράσος να καταδικάζουμε με περισσή ευκολία όποιον μας συμφέρει ή όποιον μας υποδείξουν.
Όλοι γνωρίζουμε τις τραγικές ελλέιψεις που έχει το νοσοκομείο Ρεθύμνου, και σε έμψυχο και σε άψυχο υλικό. Απαιτούμε όμως από όλους όσους δουλεύουν ή προσφέρουν εκεί, να είναι τέλειοι, ακόμα κι αν το κράτος τους βάζει συνέχεια τρικλοποδιές κι εμείς τους περιφρονούμε συνέχεια.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν ιατρικές ευθύνες για το χαμό της Στέλλας Ακουμιανάκη, γιατί δεν είμαι ούτε γιατρός, ούτε ιατροδικαστής. Κάτι όμως που κανείς δεν αρνείται, είναι ότι αυτή η κοπέλα είχε καταναλώσει πολύ μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Και δεν μας απασχολεί πώς είναι δυνατόν έφηβοι 15 χρονών να κυκλοφορούν σε νυχτερινά μαγαζιά και να σερβίρονται βαριά αλκοολούχα ποτά, δεν μας απασχολεί πως είναι δυνατόν ανήλικοι να κατεβαίνουν με αυτοκίνητα και όπλα απ᾽τα χωριά για να διασκεδάσουν, μας απασχολεί να ρίξουμε τις ευθύνες στους γιατρούς.

Αν πιστεύουμε ότι οι γονείς της κοπέλας έκαναν καλή δουλειά, αν πιστεύουμε ότι η αστυνομία κάνει καλή δουλειά, αν πιστεύουμε ότι οι μαγαζάτορες κάνουν καλή δουλειά κι αν είμαστε σίγουροι ότι ο δήμος κάνει σωστά τη δουλειά του, τότε, ναι, πάμε να λυντσάρουμε τους γιατρούς...