Όχι άλλο χρέος

Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ζούσαμε σε περίοδο λιτότητας. Έχω πληρώσει ακριβά τη δωρεάν παιδεία, το ίδιο και τη δωρεάν υγεία. Πληρώνω όλη μου τη ζωή φόρους για κανάλια που δε βλέπω, πληρώνω κλήσεις όταν κοιμάμαι στις παραλίες μου, πληρώνω εξωφρενικά διόδια για να χρησιμοποιήσω ελεεινούς δρόμους και εμφανίζω εισόδημα τρεις φορές μεγαλύτερο απ' την πλειοψηφία των γιατρών και των επιχειρηματιών.
Και τα έκανα όλα αυτά για να καταφέρω να παραδώσω αυτό το άθλιο κράτος σε μια οικονομική χούντα, που για να συνεχίζει να δίνει λεφτά για το μισθό μου σ' αυτούς τους προδότες, τους ξεφτιλισμένους πολιτικούς, που δυσανασχετούν αν δεν τους αφήσουν να φάνε με την ησυχία τους,πρέπει να πάρει στα χέρια της τα πιο όμορφα μέρη αυτού του τόπου, τις πιο νευραλγικές επιχειρήσεις, τα πιο ιερά μου δικαιώματα, οτιδήποτε θεωρεί αξιόλογο.
Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι ότι μ' έχει ξεγυμνώσει από την αξιοπρέπειά μου. Έχει στερήσει τη χώρα μου από αξιόλογους ηγέτες, από περήφανους πολίτες, από κυριαρχικά δικαιώματα, από παρόν και μέλλον, από προσμονή κι ελπίδα.
Και μ' έχει κάνει τόσο άβουλο και πειθήνιο ακροατή του Πρετεντέρη, που δε μου περνάει καν απ' το μυαλό να τους πω ότι τα λεφτά που ζητάνε να τους επιστρέψω, δεν τα έχω πάρει εγώ. Αυτοί το ξέρουν ότι δεν τα χω πάρει εγώ, εγώ το ξέρω ότι δεν τα χω πάρει εγώ, κι όμως διατάζουν και υπακούω σαν να τα έχω πάρει εγώ.

Αν αρχίσω λοιπόν ν' ασχολούμαι λίγο λιγότερο με το facebook και την τηλεόραση και αρχίσω να ενημερώνομαι για το πως μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου, ίσως να πέσω πάνω στα παραδείγματα της Αργεντινής και του Ισημερινού, ίσως να μάθω ονόματα όπως Ραφαέλ Κορέα, Ερίκ Τουσέν και φράσεις όπως άνομο χρέος, λογιστικός έλεγχος, κοινωνική αλληλεγγύη και άλλες πολλές.

Ας πληρώσει ο καθένας τα λάθη του. Όχι εγώ για όλους.