Κανείς δεν είναι μόνο καλός ή μόνο κακός

Αυτό είναι που ξεχνάμε. Μας έχουν μάθει να χωρίζουμε τον κόσμο σε στρατόπεδα. Έτσι δουλεύει το σύστημά τους. Εμείς είμαστε οι προοδευτικοί, αυτοί είναι οι συντηρητικοί, εμείς οι καλοί, αυτοί οι κακοί, εμείς οι έξυπνοι, αυτοί οι βλάκες, εμείς οι μάγκες, αυτοί οι φλώροι, εμείς οι Έλληνες, αυτοί οι οχτροί. Σε όλη μας τη ζωή διαλέγουμε στρατόπεδα, αλλά ξεχνάμε αυτό που βλέπουμε στον ίδιο μας τον εαυτό: Τα πράγματα και οι καταστάσεις αλλάζουν συνέχως και δεν μπορείς να βάζεις ταμπέλες και να κρίνεις σύμφωνα μ' αυτές. Κι αυτοί που το κάνουν, είτε έχουν συμφέρον, είτε δεν καταλαβαίνουν ότι τους έχουν αλλοιώσει τη σκέψη.
Είμαστε όλοι άνθρωποι, αυτό είναι το μόνο πράγμα που έχουμε όλοι κοινό και όλους πρέπει να τους βλέπουμε έτσι. Κι ο έξυπνος θα κάνει βλακεία, κι ο κακός θα κάνει κάτι καλό, κι ο γενναίος θα δειλιάσει, όλα είναι ρευστά και σχετικά. Και εξαρτώνται από τις εμπειρίες του καθενός. Κι εγώ έχω πει κι έχω γράψει για τους φασίστες τα όσα. Γνώρισα όμως πρόσφατα κάποιον που μένει στο κέντρο της Αθήνας. Χωρίς λεπτομέρειες πολλές σας λέω ότι κάτω από το σπίτι του επιτέθηκαν στη 14χρονη κόρη του πέντε μετανάστες, τη χτύπησαν και της πήραν κινητό και λάπτοπ. Ο άνθρωπος δεν είχε ποτέ καμία σχέση με δεξιούς ή φασίστες, αλλά μου είπε "Αν γινόταν αύριο το πρωί να τους έπαιρναν όλους από δω και να τους έστελναν πίσω, θα ήμουν ευτυχισμένος. Αυτή τη στιγμή δεν είμαι."
Λυπάμαι, αλλά αυτόν τον άνθρωπο δεν μπορώ να τον πω φασίστα, γιατί δεν έχω ζήσει αυτά που ζει αυτός και δε θα 'θελα να τα ζήσω.
Άρα που καταλήγουμε; Στο ότι δεν πρέπει απλώς να βάζουμε ταμπέλες και να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας. Ο εχθρός είναι η εξουσία, που εκμεταλλέυεται τον άνθρωπο και τον βλέπει σαν εργάτη, σαν ψηφοφόρο, σαν καταναλωτή, αλλά όχι σαν άνθρωπο.
Χρέος λοιπόν όσων έχουν ακόμα σώας τας φρένας σ' αυτή την παράλογη καθημερινότητα που ζούμε, είναι να προσπαθήσουν να ενώσουν τον κόσμο στην προσπάθεια να γκρεμιστεί αυτό το σύστημα κι αυτό θα γίνει μόνο με μαζικότητα κι όχι με διαχωρισμούς.
Ο τοίχος θα πέσει αν τον σπρώξουμε όλοι μαζί.

Μόνο ο Καντάφι έχει δικαίωμα να σκοτώνει τους Λίβυους

Έχουμε ζήσει γεγονότα κοσμοιστορικά τελευταία: ο ένας μετά τον άλλο οι καταπιεσμένοι λαοί της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής εξεγείρονται, ζητώντας να τους αντιμετωπίζουν σαν ανθρώπους. Δεν μπορείς παρά να χαίρεσαι όταν συμβαίνουν τέτοια πράγματα, όταν βλέπεις ανθρώπους να ξυπνάνε και να διεκδικούν καλύτερες και πιο ανθρώπινες συνθήκες.
Δεν μπορώ παρά να θαυμάσω τον τρόπο με το οποίο αυτό έγινε στην Αίγυπτο, το πως χειρίστηκε το θέμα ο στρατός και πώς τελικά έληξε αυτή η μοναρχία με ελάχιστες απώλειες.
Στη Λιβύη πάλι έγινε το ακριβώς αντίθετο, από ένα διεφθαρμένο χουντικό συνταγματάρχη, φίλο μέχρι πρότινος και της Ελλάδας και της Γαλλίας και της Ιταλίας. Αντί λοιπόν ο Καντάφι να αποδεχτεί ότι τέλειωσε το παιχνίδι, άρχισε να πολεμάει το λαό του. Και δε μιλάμε για ΜΑΤ και ασφαλίτες, μιλάμε για αεροπορικούς βομβαρδισμούς και επιδρομές με άρματα μάχης.
Εκεί λοιπόν αγανάκτησα κι αναρωτήθηκα:'Που είναι αυτός ο ΟΗΕ κι οι Αμερικανοί, που ξέρουν να μπουκάρουν στις χώρες με κάθε απίθανο πρόσχημα και τώρα που οι άνθρωποι σφαγιάζονται από τον ίδιο τους τον αρχηγό, κάνουν τις πάπιες;' Κι ούτε είδα να οργανώνεται κανένα συλλαλητήριο εναντίον του σοσιαλιστή Καντάφι από όλους αυτούς που κόπτονται για την ειρήνη. (για την Ελλάδα μιλάω)
Με το που άρχισαν όμως να βομβαρδίζουν οι αδίστακτοι ιμπεριαλιστές, αμέσως αγανακτήσανε όλοι, γιατί σκοτώνονται άμαχοι, γιατί δε νοιάζονται για το λαό, αλλά για τα πετρέλαια κλπ κλπ. Ο κόσμος γύρω αλλάζει και κάποιοι μένουν κολλημένοι στα ίδια και στα ίδια, στα ίδια συνθήματα, στις ίδιες πρακτικές. Δεν λέω ότι δεν θέλουν να βάλουν χέρι στα λεφτά αν μπορούν (αλίμονο, καπιταλιστές είναι).
Το θέμα αυτής της ανάρτησης είναι ότι κάποιους δεν τους νοιάζει αν οι Λίβυοι δολοφονούνται από τον Καντάφι, τους νοιάζει να μη σκοτώνονται από τους Αμερικανούς. Δεν τους νοιάζει αν στη Βιρμανία σε βάζουν φυλακή αν ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου, αρκεί να μην πάνε να βοηθήσουν οι Αμερικάνοι.
Όλοι είμαστε άνθρωποι και αξίζουμε να ζήσουμε σαν άνθρωποι. Κανείς δεν πρέπει να εκμεταλλεύεται, κανείς δεν πρέπει να σκοτώνει. Αυτό είναι το νόημα.
Το καλό με το να μην είσαι ενταγμένος (ή κολλημένος ή πουλημένος) σε κόμματα, είναι ότι μπορείς να εκφράσεις την πραγματική δική σου άποψη (και να κριθείς γι' αυτή βέβαια)

George A. Papandreou