Λευτεριά στην Παλαιστίνη!

Συνέντευξη ελληνίδας ακτιβίστριας που βρέθηκε στον Στόλο της Ελευθερίας για το σπάσιμο του αποκλεισμού της Γάζας.


Το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι η δολοφονική επίθεση εναντίον του Στόλου της Ελευθερίας ήταν «άμυνα» απέναντι σε τρομοκράτες και για να το δικαιολογήσει χρησιμοποιεί βίντεο -που τα ελληνικά ΜΜΕ αναπαρήγαγαν- στο οποίο διακρίνονται ακτιβιστές του «Μαβί Μαρμαρά» να επιτίθενται στους ισραηλινούς κομάντος। Τι πραγματικά συνέβη;

Παρότι δεν ήμουν στο τούρκικο πλοίο, από τις γυναίκες της τούρκικης αντιπροσωπείας και της διεθνούς αντιπροσωπείας που συνάντησα στη φυλακή, αλλά και από τις μαρτυρίες των δύο Ελλήνων που επέβαιναν στο «Μαβί Μαρμαρά», η αλήθεια είναι η εξής: Οι Τούρκοι ακτιβιστές ήταν αποφασισμένοι με αυτοσχέδια όπλα και βάζοντας μπροστά τα ίδια τα σώματά τους, να αντισταθούν και να μην παραδώσουν το πλοίο στους ισραηλινούς. Ηταν απόλυτα δικαιολογημένοι να κάνουν κάτι τέτοιο, όχι μόνο γιατί ο στόχος μας ήταν να σπάσουμε τον αποκλεισμό της Γάζας αλλά και για να φανεί στην κοινή γνώμη ότι υπερασπίζονται το πλοίο τους από τους πειρατές. Τα πρώτα ζόντιακ που πλεύρισαν το τουρκικό πλοίο δεν κατάφεραν να ανεβάσουν τους κομάντος πάνω, γιατί οι ακτιβιστές τους πετούσαν καρέκλες και ό,τι άλλο έβρισκαν μπροστά τους.

Στο ψαχνό

Δοκίμασαν τότε δια αέρος με ελικόπτερα. Οι πρώτοι κομάντος εξουδετερώθηκαν και κλειδώθηκαν σε μια καμπίνα. Το Ισραήλ τότε ή θα έπρεπε ντροπιασμένο να εγκαταλείψει ή να χτυπήσει στο ψαχνό. Το ότι επέλεξε το δεύτερο δείχνει την άποψή του για τους ακτιβιστές, για τις διεθνείς αντιπροσωπείες και το διεθνές δίκαιο. Ακόμα και το διεθνές ναυτικό δίκαιο ορίζει ότι ένας καπετάνιος δεν παραδίδει το πλοίο του σε πειρατές. Και να είμαστε ξεκάθαροι ότι ήταν πειρατεία και εκδικητική λεηλασία αυτό που έγινε. Καλά έκαναν, λοιπόν, ήταν αυτοσχέδια τα όπλα που χρησιμοποίησαν, κομμάτια από ξύλο, κλειδιά και σφεντόνες, νόμιμα μέσα για να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και το πλοίο.

Πάνω στον έναν από τους τρεις κομάντος που αφοπλίστηκαν βρέθηκαν πλαστικοποιημένα χαρτιά με φωτογραφίες ακτιβιστών, είτε στελεχών του IHH ή άλλων προσώπων που ξεχώριζαν γιατί είχαν κάνει σκληρή δουλειά για την πρωτοβουλία. Ενας για παράδειγμα ήταν ο επονομαζόμενος «Τσε», ένα νεαρό παιδί με μούσια και ένα αστέρι στο μπερέ του που ξεχώριζε στην αποστολή. Τον έκαναν τουλούμι στο ξύλο. Δύο ή τρία στελέχη του IHH δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ, οι υπόλοιποι πάνω στη συμπλοκή. Μία από τις γυναίκες στη φυλακή, μας είπε ότι ο άντρας της πέθανε στα χέρια της πυροβολημένος στο μέτωπο, η ίδια του έκλεισε τα μάτια, και μετά είχαν το θράσος να τη φωνάξουν να αναγνωρίσει το πτώμα από φωτογραφία του νεκρού. Ποιος μπορεί να μιλάει για βία!

«Σφενδόνη»

Από τις 11 το βράδυ, το ραντάρ του «Σφενδόνη» είχε εντοπίσει ισραηλινά πλοία. Τότε ξεκινούσε η επιχείρηση. Απευθύνθηκαν στο Σφενδόνη, μας είπαν ότι είμαστε σε ύδατα προστατευόμενα από το Ισραήλ, πείτε μας πόσοι επιβαίνουν, πόσοι άντρες, πόσες γυναίκες. Η απάντηση του πλοιάρχου ήταν ότι είμαστε σε διεθνή ύδατα και έχουμε ένα πλοίο με δημοσιογράφους και άλλους διακεκριμένους ανθρώπους. Εκεί διακόπηκε η συνομιλία. Μας ακολουθούσαν δια θαλάσσης και αέρος, μία μεγάλη φρεγάτα πίσω με σβησμένους τους προβολείς και ελικόπτερα.

Ηταν μια πλήρης στρατιωτική επιχείρηση από τη μεριά του Ισραήλ. Διακρίναμε το «Μαβί Μαρμαρά» μπροστά, είχαμε χάσει το «Ελεύθερη Μεσόγειος» από δεξιά και το άλλο εμπορικό από τα αριστερά. Κάποια στιγμή μας πλησίασαν δύο ζόντιακ και πάρα πολύ γρήγορα ανέβηκαν με γάντζους. Πέταξαν δύο κρότου λάμψης μέσα στο πιλοτήριο όπου ήμασταν όλοι, πυροβόλησαν με πλαστικές σφαίρες και κατέλαβαν το πιλοτήριο. Ο καπετάνιος και ο βοηθός του, που αρνούνταν να παραδώσουν το πλοίο και να συνεργαστούν, ξυλοκοπήθηκαν.

Τι αντιμετωπίζει ένας κρατούμενος του Ισραήλ;

Μας ανέβασαν στο πάνω κατάστρωμα, μας πήραν κινητά και ό,τι ηλεκτρονικές συσκευές είχαμε, όσοι προσπάθησαν να αντισταθούν έφαγαν ξύλο. Τους φωνάζαμε «ντροπή, είστε φασίστες, παραβιάζετε τα ανθρώπινα δικαιώματα» και μας απαντούσαν με αλαζονεία και κυνισμό ότι «δεν έχετε δικαιώματα εδώ».

Παρά την τρομοκρατία, δεν το βάζαμε κάτω. Ακολούθησε μια ηρωική προσπάθεια παθητικής αντίστασης από τον Πολ Λαρούντι ο οποίος, αφού χτυπήθηκε γιατί κρυβόταν, έπεσε στη θάλασσα. Οταν τον «ψάρεψαν» μετά μισή ώρα, τον χτύπησαν πάλι. Μας κατέβασαν κάτω για να μην πηδήξουμε στη θάλασσα κι άλλοι και μας κράτησαν εκεί μέχρι να φτάσουμε στο Ασντόντ. Υπήρξαν κι άλλα παραδείγματα παθητικής αντίστασης. Είχαμε κρύψει ένα κινητό στις γυναικείες τουαλέτες, κατάφερε να μπει ο Χάλεντ, ο Παλαιστίνιος της Ιορδανίας και να μιλήσει πριν τον πάρουν είδηση. Ενας δημοσιογράφος του Αλ Τζαζίρα είχε καταφέρει να κρύψει μια συσκευή που έπιανε κανάλι 16 και τραγουδούσαμε για να μπορεί να μεταδίδει χωρίς να το καταλάβουν. Ηταν κάποιες μορφές αντίστασης.

Η κράτησή μας στο Ασντόντ ήταν από τις χειρότερες εμπειρίες. Οταν κατεβήκαμε, παντού είχε δυνάμεις καταστολής και κάμερες και φωτογράφους που μας τραβούσαν. Ηταν κυριολεκτικά βιομηχανία ανάκρισης. Μας καλούσαν να υπογράψουμε ότι δεχόμαστε να απελαθούμε ή να πάμε στη φυλακή. Ολοι απαντούσαμε ότι δεν υπογράφουμε τίποτα, ότι στην Ελλάδα έχουμε ιστορία να μην υπογράφουμε χαρτιά. Μας ακολουθούσαν συνέχεια σαν βδέλλες νεαροί της Μοσάντ, μας έκαναν σωματικούς ελέγχους συνέχεια, ξανά φωτογραφίες, ξανά δαχτυλικά αποτυπώματα, ξανά ερωτήσεις αν θα υπογράψουμε. Μετά αναμονή στην κλούβα, μετά η φυλακή. Εκεί, τα συναισθήματα ήταν ανάμεικτα.

Από τη μια χαρήκαμε που ήμασταν μαζί με μέλη των άλλων αντιπροσωπειών -με γυναίκες από τη Τουρκία, τη Χιλή, το Κουβέιτ, την Ινδονησία, τη Μαλαισία, την Αλγερία και πολλές ευρωπαϊκές χώρες- από την άλλη εκεί μάθαμε ότι θρηνούσαμε νεκρούς. Γρήγορα οργανωθήκαμε και ζητήσαμε τους πρέσβεις και καλύτερες συνθήκες. Τη δεύτερη μέρα άρχισαν τα πράγματα να αλλάζουν, φαινόταν ότι οι ισραηλινοί είχαν μια καυτή πατάτα στα χέρια τους. Την επόμενη μέρα μας πήγαν άρον άρον στο αεροδρόμιο να φύγουμε.

Ποια ήταν η στάση της ελληνικής κυβέρνησης;

Η ελληνική πρεσβεία ήρθε για να μας βοηθήσει. Αυτό, όμως, δεν ξεπλένει τις ευθύνες της ελληνικής κυβέρνησης που κάνει πλάτες στο Ισραήλ στην πολιορκία της Γάζας. Αν το Ισραήλ δεν είχε τη στήριξη των κυβερνήσεων, ανάμεσά τους και της ελληνικής, δε θα μπορούσε να δολοφονεί όπως το κάνει. Η ελληνική κυβέρνηση εκμεταλλεύεται τη ψύχρανση των σχέσεων Ισραήλ-Τουρκίας για να αναβαθμίσει το δικό της ρόλο και σχέσεις με το κράτος τρομοκράτη.

Μάθαμε πως όταν ήμασταν εκεί, ήταν σε εξέλιξη κοινές ελληνοϊσραηλινές στρατιωτικές ασκήσεις, οι οποίες διακόπηκαν μετά το μακελειό για τα μάτια του κόσμου.

Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να διακόψει πλήρως τις σχέσεις της με το Ισραήλ και να φέρει πίσω τα πλοία και τα πράγματα -φωτογραφικές μηχανές, κάμερες, διαβατήρια, προσωπικά αντικείμενα- που μας έκλεψε το Ισραήλ, απαίτηση που διατυπώσαμε στο τέλος της πορείας της Πέμπτης οι ακτιβιστές που ήμασταν εκεί και πήγαμε στη Βουλή και συναντήσαμε τον Πετσάλνικο.

Μέσα στους στόχους είναι ότι θα συνεχίσουμε σε όλα τα μέτωπα, με δικηγόρους για να πάρουμε πίσω τα κλεμμένα, με νέες αποστολές που θα έχουν ξανά πίσω τους αυτό το δυνατό κίνημα αλληλεγγύης που στήριξε με κάθε τρόπο την προσπάθεια. Μέχρι να ελευθερωθεί η Παλαιστίνη.