ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΣ ΚΕΡΔΙΣΕ ΑΠ ΤΗΝ ΑΝΑΜΠΟΥΜΠΟΥΛΑ?

Τελικά ποιοι βγήκαν κερδισμένοι από τις ταραχές; Οι τζαμάδες θα μου πείτε. Αλλά δεν εννοώ αυτό. Πολιτικά εννοώ. Πριν τις ταραχές ο κόσμος είχε φτάσει στα όριά του με τους κυβερνώντες. Σκάνδαλα επί σκανδάλων, χωρίς ποτέ να δούμε μια παραίτηση, μια καταδίκη, τίποτα. Ένας πρωθυπουργός ανύπαρκτος, ένας άνθρωπος που δεν έχει να επιδείξει τίποτα στη ζωή του, καλείται να κουμαντάρει μια ολόκληρη χώρα και εμφανίζεται για χρόνια κατάλληλος για πρωθυπουργός μόνο και μόνο επειδή εμφανισιακά μοιάζει φιλικός, καθημερινός, ξέρει από μπάλα και είναι και καλαμπουρτζής. Διοικει τη χώρα μας ένας άνθρωπος, που αν δε λεγόταν Καραμανλής, θα τον βλέπαμε κάθε μέρα στην καφετέρια με την Αθλητική Ηχώ παραμάσχαλα, να παραγγέλνει φραπέ και να βρίζει τους πολιτικούς. Στα σκάνδαλα δεν εμφανίστηκε πουθενά, δεν έδωσε καμία λύση. θυμόταν μόνο μια φορά το χρόνο να βγαίνει, με ύφος δασκαλεμένο από τους ίματζ μέικερς, να χτυπάει το χέρι στο τραπέζι και να λέει “δεν θα ανεχτώ τίποτα” και τελικά να μην κάνει ποτέ τίποτα και οι χάνοι να μένουν μ’ ανοιχτό το στόμα με την πρωθυπουργάρα μας.

Βλέπεις να ελίσσονται με αυταρέσκεια και υπεροψία γύρω σου καθάρματα σαν το Ρουσόπουλο, το Βουλγαράκη, τον Κοντό. Να πουλάνε και ν’αγοράζουν Ελλάδα, τη λίμνη σου, το βουνό σου, την παραλία σου, να λυγίζουν τους νόμους με θράσος και να σε κοιτάνε σαν να πρέπει να είσαι ευγνώμων που υπάρχουν. Άνθρωποι του τίποτα, που απλά δεν κατέχουν το αντικείμενό τους, να πρέπει να υπερασπιστούν πράγματα που ποτέ δεν τους απασχόλησαν ή δεν κατανόησαν. Άνθρωποι σαν την Πετραλιά, το Γιακουμάτο και τον Πολύδωρα είναι σαν να σου λέει ο Καραμανλής “Δε θέλω καν να σου δημιουργήσω την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να συζητήσουμε σοβαρά για κάτι που σε απασχολεί. Ξέχνα κάθε σκέψη για κοινωνικό κράτος και άλλες βλακείες”.

Συγκεντρώσου στο να κάνεις ότι λαμογιά περνάει από το χέρι σου για να ξεχρεώσεις το σπίτι, το τζιπάκι, τις διακοπές, το λαπτοπ. Μην είσαι ηλίθιος. Κοίτα τον εαυτό σου και το σπίτι σου. Παραέξω είναι όλοι εχθροί. Δεν πειράζει αν ριξεις στους διπλανούς τα σκουπίδια σου, αν τους δείρεις επειδή σου κλείσανε το δρόμο, επειδή είχαν δυνατά τη μουσική, επειδή γάβγιζε ο σκύλος τους, επειδή είναι ξένοι. Πηγαίνανε γυρεύοντας.

Αν είσαι στοιχειωδώς έξυπνος, κοινωνικά ευαίσθητος, μορφωμένος ή πολιτικοποιημένος, αυτά τα βλέπεις χρόνια τώρα. Αλλά μ’ αυτή την απληστία που τους δέρνει και τα κραυγαλέα αίσχη που κάνουνε, όσο αμόρφωτος, τηλεκοιμισμένος, βολεμένος, κάφρος ή αδιάφορος κι αν είσαι, κάποια στιγμή θα φρικάρεις, θα πεις ¨δεν αντέχεται άλλο αυτή η κατάντια, ο ξεπεσμός του ανθρώπου, ο θρίαμβος του τίποτα, η επικράτηση της ματαιοδοξίας, της τρικλοποδιάς, της επιδειξιομανίας πάνω απ’ όλα αυτά που είναι πραγματικά σημαντικά. Και θ’αρχίσεις σιγά σιγά να σκέφτεσαι “ρε μήπως η βρώμα δεν παλεύεται άλλο, μήπως έχουμε εκτροχιαστεί τελείως μα τελείως, μήπως ήρθε η ώρα για κάτι τελείως διαφορετικό, για μια στροφή στην ποιότητα; μήπως να αρχίσω να ενδιαφέρομαι λίγο για το τι γίνεται στη γειτονιά μου, στη χώρα μου, στον πλανήτη μου;, μήπως να ψηφίσω κανένα νέο άνθρωπο; Μέχρι κι οι Αμερικάνοι το κάνανε. Γιατί να μην αλλάξω το σκηνικό”;

Όλα αυτά βέβαια πριν τις ταραχές. Έβλεπες τα δυο ελεεινά κόμματα να καταρρέουν, να βουλιάζουν συνεχώς. Αλλάζανε συνέχεια τους εκλογικούς νόμους, για να μπορούν να κυβερνούν αυτοδύναμα ακόμα και με 40%. Παράνοια.

Να έχουν πάρει το 40% και να λένε ¨είμαστε πλειοψηφία¨. Αλλά ούτε κι αυτό δεν μπορούσαν πια να φτάσουν. Χαροπαλεύανε εκεί κοντά στο 30%. Βλέπανε την αυτοδυναμία να γλιστράει από τα χέρια τους και δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα. Βλέπανε το Συριζα να εκτινάσσεται, το ΚΚΕ να ανεβαίνει, να εμφανίζονται οι Οικολόγοι και οι αναποφάσιστοι να είναι πρώτη δύναμη, και τους έπιανε κρύος ιδρώτας.

Αλλά είπαμε. Όλα αυτά μέχρι τις ταραχές. Για κοιτάξτε τώρα τι έχει γίνει. Από κει

που ήταν έτοιμοι εκατομμύρια κόσμου να βγαίνουν στους δρόμους μέχρι να πέσει η κυβέρνηση, ντύσανε τους ασφαλίτες κουκουλοφόρους, πήρανε και μερικούς γηπεδικούς κάφρους και τους αφήσανε ξαμολυτούς, κι από κει που θα χαμε ειρηνικές διαδηλώσεις με συνθήματα, άντε και καμια πέτρα και μολότοφ σε περιπολικά και υπουργεία, δικαιολογημένη 100%, όταν είσαι 15 κι έχουν δολοφονήσει συμμαθητή σου, φτάσαμε στο κάψιμο όλης της χώρας και στο πλιάτσικο. Και το αποτέλεσμα; Ο συντηρητισμός ξύπνησε και πάλι μέσα μας, η προβοκάτσια πέτυχε το στόχο της και οι μόνοι κερδισμένοι είναι τα δυο μεγάλα κόμματα. Την πέσανε όλοι στο φαινόμενο Σύριζα, που ξαφνικά είχε ορθώσει ανάστημα. Λέγε λέγε οτι ο Σύριζα υποκινεί τους κουκουλοφόρους απ’ τη Νέα Δημοκρατία και το ΚΚΕ, τα δυο αδελφά κόμματα, βρήκανε όλοι την ευκαιρία να πούνε ¨θα κατέβαινα κι εγώ ή θα ψήφιζα κι εγώ κάτι διαφορετικό, αλλά αυτοί είναι πλιατσικολόγοι. Ας κάτσω καλύτερα να τα δω στην τηλεόραση να περιμένω να κοπάσει. Εγώ θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα¨;

Αναθαρρήσανε και οι πονηροί του ΠΑΣΟΚ και σου λένε πάνω σ’ αυτόν τον πανικό, οι νοικοκυραίοι θα ζητήσουν σιγουριά. Άρα αφού η ΝΔ είναι διαλυμένη, θα γυρίσουν σε μας. Κι από κει που παρακαλάγανε για συνεργασία, αρχίζουν και βρίζουν κι αυτοί το Συριζα για πράγματα, που αν ήταν ποτέ σοσιαλιστές στη ζωή τους, θα ‘πρεπε να τα κάνουν αυτοί τώρα.*

Κι έτσι, κατά τη γνώμη μου, ο μόνος κερδισμένος από την παρ΄ολίγο εξέγερση, είναι ο δικομματισμός. Γιατί εννοείται ότι τη ΝΔ τη συμφέρει να χάσει και να ξανακερδίσει την εξουσία από τον παλιό γνώριμο, το ΠΑΣΟΚ, παρά να ‘ρθουν τίποτα καινούριοι, που δεν θα ξέρει πώς να αντιδράσει.

Βέβαια κι ο Σύριζα είναι λίγο μπερδεμένος. Απ΄τη μία θέλω ανατροπή του σκηνικού, αλλά απ΄ την άλλη δεν μπορώ να βγω και να πω ‘όλοι στα χαρακώματα’. Κακώς, πολύ κακώς. Αυτό που ζούμε είναι πόλεμος. Κι ο πόλεμος έχει ξεβόλεμα, μάχες, θύματα. Συνειδητοποιείστε τι γίνεται, τι ξεπεσμό ζούμε παγκοσμίως και θα καταλάβετε ότι αν δεν ξεκινήσουμε τώρα την αντίσταση, ο πλανήτης κι εμείς είμαστε χαμένοι.

Αφήστε το χαβαλέ κι οργανωθείτε