Με αφορμή το θάνατο της κοπέλας απ᾽ το αλκοόλ...

Πως να χαρακτηρίσεις μια κοινωνία που θεωρεί ως κακιά στιγμή το να πεθαίνει ένα παιδάκι από κροτίδα ή από μπαλωθιά; Πώς να χαρακτηρίσεις τους ανθρώπους που επιτρέπουν σε ανήλικα παιδιά να κυκλοφορούν σε μαγαζιά, που ακόμα κι οι μεγάλοι αποφεύγουν να επισκεφτούν, επειδή δεν αντέχουν την ποιότητα των ποτών;
Σε μια πόλη λοιπόν που αυτά τα μαγαζιά είναι κράτος, που δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι και μπορεί να σε σκοτώσουν, γιατί τους σκούντηξες (υποθ. Χορευτάκη), σε μια πόλη που οι πολιτικοί χρησιμοποιούν την επιρροή τους για να αποφυλακίζουν εμπόρους ναρκωτικών (υπόθ. Κεφαλογιάννη), σε μια πόλη σαν το Ρέθυμνο, έχουμε το θράσος να καταδικάζουμε με περισσή ευκολία όποιον μας συμφέρει ή όποιον μας υποδείξουν.
Όλοι γνωρίζουμε τις τραγικές ελλέιψεις που έχει το νοσοκομείο Ρεθύμνου, και σε έμψυχο και σε άψυχο υλικό. Απαιτούμε όμως από όλους όσους δουλεύουν ή προσφέρουν εκεί, να είναι τέλειοι, ακόμα κι αν το κράτος τους βάζει συνέχεια τρικλοποδιές κι εμείς τους περιφρονούμε συνέχεια.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν ιατρικές ευθύνες για το χαμό της Στέλλας Ακουμιανάκη, γιατί δεν είμαι ούτε γιατρός, ούτε ιατροδικαστής. Κάτι όμως που κανείς δεν αρνείται, είναι ότι αυτή η κοπέλα είχε καταναλώσει πολύ μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Και δεν μας απασχολεί πώς είναι δυνατόν έφηβοι 15 χρονών να κυκλοφορούν σε νυχτερινά μαγαζιά και να σερβίρονται βαριά αλκοολούχα ποτά, δεν μας απασχολεί πως είναι δυνατόν ανήλικοι να κατεβαίνουν με αυτοκίνητα και όπλα απ᾽τα χωριά για να διασκεδάσουν, μας απασχολεί να ρίξουμε τις ευθύνες στους γιατρούς.

Αν πιστεύουμε ότι οι γονείς της κοπέλας έκαναν καλή δουλειά, αν πιστεύουμε ότι η αστυνομία κάνει καλή δουλειά, αν πιστεύουμε ότι οι μαγαζάτορες κάνουν καλή δουλειά κι αν είμαστε σίγουροι ότι ο δήμος κάνει σωστά τη δουλειά του, τότε, ναι, πάμε να λυντσάρουμε τους γιατρούς...

Όχι άλλο χρέος

Απ' όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ζούσαμε σε περίοδο λιτότητας. Έχω πληρώσει ακριβά τη δωρεάν παιδεία, το ίδιο και τη δωρεάν υγεία. Πληρώνω όλη μου τη ζωή φόρους για κανάλια που δε βλέπω, πληρώνω κλήσεις όταν κοιμάμαι στις παραλίες μου, πληρώνω εξωφρενικά διόδια για να χρησιμοποιήσω ελεεινούς δρόμους και εμφανίζω εισόδημα τρεις φορές μεγαλύτερο απ' την πλειοψηφία των γιατρών και των επιχειρηματιών.
Και τα έκανα όλα αυτά για να καταφέρω να παραδώσω αυτό το άθλιο κράτος σε μια οικονομική χούντα, που για να συνεχίζει να δίνει λεφτά για το μισθό μου σ' αυτούς τους προδότες, τους ξεφτιλισμένους πολιτικούς, που δυσανασχετούν αν δεν τους αφήσουν να φάνε με την ησυχία τους,πρέπει να πάρει στα χέρια της τα πιο όμορφα μέρη αυτού του τόπου, τις πιο νευραλγικές επιχειρήσεις, τα πιο ιερά μου δικαιώματα, οτιδήποτε θεωρεί αξιόλογο.
Το χειρότερο απ' όλα όμως είναι ότι μ' έχει ξεγυμνώσει από την αξιοπρέπειά μου. Έχει στερήσει τη χώρα μου από αξιόλογους ηγέτες, από περήφανους πολίτες, από κυριαρχικά δικαιώματα, από παρόν και μέλλον, από προσμονή κι ελπίδα.
Και μ' έχει κάνει τόσο άβουλο και πειθήνιο ακροατή του Πρετεντέρη, που δε μου περνάει καν απ' το μυαλό να τους πω ότι τα λεφτά που ζητάνε να τους επιστρέψω, δεν τα έχω πάρει εγώ. Αυτοί το ξέρουν ότι δεν τα χω πάρει εγώ, εγώ το ξέρω ότι δεν τα χω πάρει εγώ, κι όμως διατάζουν και υπακούω σαν να τα έχω πάρει εγώ.

Αν αρχίσω λοιπόν ν' ασχολούμαι λίγο λιγότερο με το facebook και την τηλεόραση και αρχίσω να ενημερώνομαι για το πως μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου, ίσως να πέσω πάνω στα παραδείγματα της Αργεντινής και του Ισημερινού, ίσως να μάθω ονόματα όπως Ραφαέλ Κορέα, Ερίκ Τουσέν και φράσεις όπως άνομο χρέος, λογιστικός έλεγχος, κοινωνική αλληλεγγύη και άλλες πολλές.

Ας πληρώσει ο καθένας τα λάθη του. Όχι εγώ για όλους.

Κερατέα - Πόσο ακόμη;

Έχουμε συνηθίσει τα πάντα. Την τρόικα, τον Πάγκαλο, τους ανίκανους, τους ψεύτες, τους εαυτούς μας...Δε θα συνηθίζαμε την Κερατέα; Ξέρουμε πλέον ότι υπάρχει ένα μέρος στην Αττική, όπου οι άνθρωποι βρίσκονται σε εμπόλεμη ζώνη κι αυτός ο πόλεμος έχει μονοπωλήσει τόσο πολύ καιρό την καθημερινότητά τους, που τους έχει σημαδέψει πλέον. Το μόνο που μένει είναι να τους βομβαρδίσουν κιόλας, να ζούνε με το φὀβο της σειρήνας.
Που και άδικο να έχουν, και τρελοί να είναι, δεν ξεκινάς πόλεμο με τους πολίτες σου (σαν light Καντάφι δηλαδή). Προσπάθησες μία, δύο, τρεις, βλέπεις ότι όλη η χώρα είναι εναντίον σου, ε, άστο να πάει στο διάολο. Δε θα σας κατηγορήσει κανείς για πιο κότες απ᾽οτι είσαστε τώρα. Έχετε υποκύψει σε όλες τις πιέσεις που έχετε δεχτεί, από Αμερικάνους, Ευρωπαίους, Τούρκους, εταιρίες, επιχειρηματίες, δεν πειράζει να υποκύψετε και μια φορά στη βούληση του λαού σας, που δε ζητάει να του κάνετε κάτι, απλώς να μην του κάνετε κακό.
Αλλά ακόμα και τώρα, ύστερα από όλη αυτή τη δυστυχία, στην οποία έχετε βυθίσει τη χώρα, επιμένετε να ενεργείτε με γνώμονα τα συμφέροντα των επιχειρηματιών, των τραπεζών, των αγορών και όχι με των πολιτών. Για πόσο ακόμη;

Παρακάτω θα δείτε ένα θλιβερά αστείο βίντεο από την καθημερινότητα της Κερατέας. Παρακολουθήστε το μέχρι τέλους.

DEBTOCRACY // ΧΡΕΟΚΡΑΤΙΑ

Όταν η δημοκρατία υποτάχθηκε στο χρέος

Για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα ντοκιμαντέρ με παραγωγό το θεατή. Το DEBTOCRACY αναζητά τα αίτια της κρίσης χρέους και προτείνει λύσεις που αποκρύπτονται από την κυβέρνηση και τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης. Το ντοκιμαντέρ θα διανέμεται δωρεάν από τα τέλη Μαρτίου χωρίς δικαιώματα χρήσης και αναμετάδοσης και θα υποτιτλιστεί σε τουλάχιστον τρεις γλώσσες.

Ο Αρης Χατζηστεφάνου και η Κατερίνα Κιτίδη μιλούν με οικονομολόγους, δημοσιογράφους και προσωπικότητες από όλο τον κόσμο περιγράφοντας τα βήματα που οδήγησαν την Ελλάδα στην παγίδα του χρέους- τη χρεοκρατία. Το DEBTOCRACY παρακολουθεί την πορεία χωρών όπως ο Ισημερινός, που δημιούργησαν Επιτροπές Λογιστικού Ελέγχου αλλά και την αντίστοιχη προσπάθεια που ξεκίνησε στην Ελλάδα.

Στο Debtocracy μιλούν, μεταξύ άλλων, οι ακαδημαϊκοί Ντέιβιντ Χάρβεϊ, Σαμίρ Αμίν, Κώστας Λαπαβίτσας και Ζεράρ Ντιμενίλ, ο φιλόσοφος Αλέν Μπαντιού, ο επικεφαλής της επιτροπής λογιστικού ελέγχου του Ισημερινού Ούγκο Αρίας, ο πρόεδρος του CADTM Ερίκ Τουσέν, ο Αργεντίνος σκηνοθέτης Φερνάντο Σολάνας, δημοσιογράφοι όπως o Άβι Λιούις (συγγραφέας/σκηνοθέτης του ντοκιμαντέρ The Take – Η κατάληψη) και ο Ζαν Κατρμέρ (Liberation). Ακόμη προσωπικότητες όπως ο Μανώλης Γλέζος και η αντιπρόεδρος του γερμανικού κόμματος Die Linke Ζάρα Βάγκενκνεχτ.

Τη μουσική επένδυση προσφέρει ο Γιάννης Αγγελάκας και επιστημονική επιμέλεια έχει ο δημοσιογράφος και οικονομολόγος Λεωνίδας Βατικιώτης.

Την παραγωγή του DEBTOCRACY ανέλαβε η εταιρεία BitsnBytes. Το μοντάζ υπογράφει ο Άρης Τριανταφύλλου.

Σε αυτή την προσπάθειά ζητάμε τη βοήθειά σου. Οι δημιουργοί του DEBTOCRACY εργάστηκαν αφιλοκερδώς αλλά τα έξοδα ανέρχονται ήδη σε χιλιάδες ευρώ. Προκειμένου να αποφύγουμε κάθε είδους εξαρτήσεις απευθυνόμαστε σε συνδικάτα και εργατικές ενώσεις. Κυρίως όμως απευθυνόμαστε σε πολίτες που θέλουν να γίνουν συμπαραγωγοί. Ενίσχυσε και εσύ την παραγωγή ενός ανεξάρτητου ντοκιμαντέρ, καταθέτοντας όσα χρήματα επιθυμείς μέσω Paypal ή σε τραπεζικό λογαριασμό. Όσοι το επιθυμούν θα αναφέρονται ως συμπαραγωγοί.

(Παρμενο αυτουσιο απο την ιστοσελίδα του ντοκυμαντέρ. Φαίνεται πολύ αξιόλογη προσπάθεια. Αξίζει το χρόνο μας )